ปีพ.ศ 2558 ตึกตึกหนึ่งในโรงเรียนย่านบางบอนผมและเพื่อนสนิทของผมชื่อนะกำลังนั่งคุยกันพร้อมดูเพื่อนคนอื่นๆกำลังซ้อมการแสดงเข้าค่ายลูกเสืออยู่ผมกับนัดไม่ได้แสดงว่าได้เป็นคนไปตีกลองเปิดงานการเข้าค่ายช่วงนั้นก็ว่างมา เลยจำคำที่ครูดนตรีพูดได้ว่าถ้าว่างก็ให้ขึ้นไปซ้อมก่อนเรามีรุ่นพี่คนอื่นซ้อมด้วยผมและนัทก็ไปขอครูประจำชั้นฉันไปซ้อมก่อนหรือว่าเดินไปก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยทุกอย่างก็ดูปกติดีจนเกินไปถึงชั้น 5 ผมกับหนักก็ได้ยินเสียงของกำลังตีเป็นเพลงออกและหั่นไปบอกกับนัทว่าสงสัยมีคนกำลังซ้อมอยู่อ่ะ พอเดินขึ้นไปถึงชั้น 6 ก็ได้ยินเสียงของระนาดขิมบรรเลงเพลงอยู่ก็ทำให้อุ่นใจคิดว่ามีคนซ้อมอยู่ด้วยแล้วไม่ต้องซ้อมเป็นแค่ 2 คน เอาก้าวมาถึงจุดพักบันไดชั้น 6 ชั้น 7 เสียงทุกอย่างครับเงียบลงไปหมดผมกับดักก็หันมามองหน้ากันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรพวกเราเดินต่อขึ้นมาจนถึงชั้นสุดท้ายคือชั้น 7 ชั้นนี้เป็นชั้นสุดท้ายที่อนุญาตให้นักเรียนสามารถขึ้นไปได้แต่จริงๆแล้วก็ยังมีฉัน 8 อยู่แต่ไม่อนุญาตให้นักเรียนขึ้นไปชั้นนั้นมีเครื่องปั๊มน้ำและอะไรอีกสารพัด ซึ่งมีเรื่องเล่าชั้น 8 ตึกนั้นว่าเคยมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไปวิ่งเล่นที่ชั้น 8 และพลัดตกลงไปในน้ำเธอคนนั้นพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาจนเสียชีวิตตายในแท้งค์น้ำหนักและบางครั้งก็มักจะมีคนได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้สื่อแต่หาแหล่งที่มาของเสียงนั้นไม่ได้ทางโรงเรียนก็เลยปิดฉันนั้นไม่ให้ใครขึ้นไปอีกเพราะผมและน้ำขึ้นมาถึงชั้น 7 ไม่เห็นภาพตรงหน้าแล้วตอนนั้นจะให้ผมลงไปถึงตาตุ่มขนลุกซู่แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองว่าห้องดนตรีไทยที่ได้ยินเสียงมาตั้งแต่ชั้น 5 ชั้น 6 กับกลายเป็นห้องเปล่าๆที่ล็อคอยู่ไม่มีใครอยู่ในห้องเลยพวกเราเห็นกุญแจล็อคจากทางด้านหน้าของประตูห้องดนตรีไทย แต่ห้องถัดไปนั้นเป็นห้องกีต้าร์ซึ่งเปิดอยู่ผมก็เลยพูดกับนัทว่าสงสัยเขาซ้อมในห้องกีต้าร์หรือเปล่าวะพวกเราเดินไปแต่ยังไม่ทันพ้นประตูห้องดนตรีไทยก็ได้ยินเสียงจะเข้ดีดออกมาจากห้องนั้น 1 ครั้งทำให้ค้าของพวกเราแทบ 9 กันไม่ออกตอนนั้นสติกับใจไม่อยู่กับตัวแล้วแต่ก็พยายามฝืนเดินไปห้องข้างๆเพราะไปถึงห้องกีต้าร์ผมชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องก็ปรากฏว่าห้องนั้นก็ว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลยสักคนไม่มีเครื่องดนตรีไทยในห้องนั้นสักเรื่องกีต้าร์ทุกตัวก็วางอยู่เป็นระเบียบเรียบร้อย ผมละหนักแทบจะไม่ต้องพูดอะไรกันเลยมองหน้ากันก็รู้นะว่าต้องทำยังไงกันต่อแล้วพวกเราก็รีบวิ่งวิ่งแบบไม่คิดชีวิตสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเราวิ่งชนิดที่ว่าไม่กลัวจะตกบันไดกันเลยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นขอให้ไปถึงชั้นล่างให้เร็วที่สุด เพราะพวกเราลงมาถึงชั้นล่างเนื้อก็แตกท่วมตัวฉะนั้นครูแล้วผมกับหนักก็ไปเล่าให้เพื่อนๆและครูฟังในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่มีใครเชื่อเลยมีแต่ผมกับนักเท่านั้นให้รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น 1 ปีผ่านไปผมขึ้นชั้นมอ 1 ก็ต้องย้ายไปเรียนอีกตึกหนึ่งซึ่งความเฮี้ยนและเรื่องเล่าของตึกดีก็ไม่แพ้กันเลยทีเดียวผมอยู่มาได้ระยะหนึ่งก็ยังไม่เห็นจะเจออะไรจนกระทั่งวันหนึ่งผมก็ของขึ้นไปเก็บบนตึกตอนช่วงเวลาประมาณ 4 โมงครึ่งซึ่งบนตึกนั้นแทบจะไม่มีคนเรานอกจากแม่บ้านกับครูผมเดินขึ้นไปคนเดียวบริเวณนั้นบรรยากาศเงียบมากและค่อนข้างมืดเพราะห้องที่ผมจะไปนั้นมันอยู่ฝั่งที่แสงอาทิตย์สาดส่องไปไม่ถึง พอไปถึงห้องผมก็ไขกุญแจเข้าไปแล้วเปิดไฟห้องนั้นจะมีประตูกระจกอยู่ชั้นในและประตูไม้อยู่ชั้นนอกผมรีบเก็บของอย่างรวดเร็วเพราะเก็บเสร็จก็รีบปิดไฟออกจากห้องแต่ผมปิดประตูกระจกชั้นในไม่สนิทมันก็ค้างอยู่อย่างนั้นเพราะผมไม่กล้าที่จะมองกระจกเวลาปิดมันจะสะท้อนเห็นดาวของตัวผอมและผมก็กลัวจะเห็นเงาอย่างอื่นด้วยจึงรีบปิดประตูไม้ร่วงที่ล็อคประตูไม้อยู่นั้นก็มีเสียงของประตูกระจกดังขึ้นมา บรรยากาศในตอนนั้นมันทำให้ผมแทบบ้าอยากจะหนีไปให้ไกลจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเสียงที่ดังนั้นมันคือเสียงประตูกระจกที่ผมปิดไม่สนิทอยู่ๆมันก็เลื่อนมาปิดเอง ตอนนั้นไม่มีอารมณ์จริงๆผมสาบานได้ มือผมมันสั่นไปหมดเหมือนเจ้าเข้า คณะเที่ยวกุญแจคล้องดูอยู่นั้นมันก็ไม่เข้าดูสักทีพร้อมไปก็สั่นไปจนสุดท้ายก็พร้อมเข้าซึ่งจังหวะนั้นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ผมเห็นเงาดำๆมาจากทางด้านหลังผมยาวนั้นมันค่อยๆสูงขึ้นไปเรื่อยผมไม่กล้าหันไปมอง เพราะผมล็อคประตูสิผมก็หลับตามที่ 10 คูณร้อยเมตรวิ่งทะลุผ่านสิ่งๆนั้นไปจนมาถึงตอนนี้เวลานี้ผมก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นกับตัวเราจริงๆ ๆ
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น