นั่งรถไฟเจอดี !!

          เรื่องนี้เกิดขึ้นช่วงปลายเดือนธันวาคม 2560 นี้หลังจากที่ผมออกมาจากอาชีพการเป็นครูอัตราจ้างซึ่งทำมาอยู่ประมาณ 1 ปี 4 เดือนปกติผมจะชอบนั่งรถไฟมาพอจะได้ชมบรรยากาศวิวทิวทัศน์โดยรอบอย่างมีความสุขอีกครั้งสนามสอบต่างๆเช่นทหารตำรวจจะอยู่ที่กรุงเทพรถไฟจึงเป็นตัวเลือกที่ถูกและประหยัดค่าใช้จ่ายรถไฟขบวนที่ผมได้เลยครับหรือขบวนที่ 84 ต้นทางต่างๆปลายทางกรุงเทพผมเลือกนั่งรถไฟชั้น 2 พัดลม เพราะรู้สึกว่ามันเหมาะกับผมที่สุดแล้วก็รถไฟจะออกพอผมก็อวยพรให้ผมสอบราบรื่นแล้วก็ร่ำลากันกับคนอื่นที่มาส่งทั้งยังอวยพรให้การเดินทางของผมในครั้งนี้ราบรื่นและปลอดภัยซึ่งตัวผมเองไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้ไปจะได้เจอกับประสบการณ์หลอนมันจะทำให้ผมจดจำไปตลอดชีวิตรถไฟชั้น 2 พัดลมในขบวนนี้มีอยู่เพียงตัวเดียวและอยู่หลังตู้ที่ทำกับข้าวไร้สั่งกระเพรานี่ไม่ต้องพูดถึงกลิ่นนี้มาเต็มแทบจะกลั้นหายใจไว้ผมนั่งติดกับหน้าต่างชอบมากก็บรรยากาศสบายๆสองข้างทางแล้วก็บ่นว่าไปก็ไม่หยุดที่สถานีชุมทางทุ่งสง นครศรีธรรมราช โต๊ะที่เรานั่งผู้โดยสารจะนั่งกันเต็มครบทุกที่ยกเว้นที่นั่งข้างผมทีเดียวที่ยังไม่มีผู้โดยสารมานั่งแต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรทนป้าที่นั่งฟังถามว่ายังไม่มีใครมานั่งอีกเหรอเวลา 3 ทุ่มทุกคนบนรถไฟก็เริ่มหลับกันแล้วแต่ตัวผมนั้นค่อนข้างหลับยากเพราะแสงไฟในขบวนรำมีเลยเอาผ้ามาด้วยเรามาคุมหน้าก็นุ่มก็ยกหน้าต่างขึ้นครึ่งหนึ่งเมื่อผ้าคลุมหน้าส่วนที่โผล่ออกมาก็จะมีค่าจมูกเท่านั้น ผมหลับไปแต่ก็หลับไม่สนิทมารู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงว่าถึงสถานีสุราษฎร์ธานีแล้วหลังจากนั้นผมก็หลับไปในความฝันนั้นมันเหมือนจริงมากขณะที่ผมนั่งรถไฟไปตามปกตินั่นอยู่ๆรถไฟก็หลุดออกจากราง และมีคนคนหนึ่งซึ่งไม่แน่ใจว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงมานั่งทับขาผมอยู่เขาคนนั้นหันหลังให้จะนำรถไฟก็พุ่งไปชนก้อนอะไรสักอย่าง แล้วคนคนนั้นก็หลุดออกจากขาผมแต่แล้วเขาก็กลับมานั่งทับขาผมใหม่เหมือนกับว่าเขานั่งทับไม่ให้ผมกระเด็นหรือหลุดจากที่นั่งในขณะที่ผู้โดยสารคนอื่นนำตะโกนโวกเวกโวยวายบางคนก็กระเด็นออกนอกหน้าต่างข้างๆผมนั้นไม่มีใครอยู่แล้วเพราะเป็นบอกว่าในเวลานั้นผมยอมรับเลยว่าตัวมากแต่รถไฟก็ยังไม่ลงยังคงวิ่งต่อโดยที่ไม่มีลายสักพักผมก็หลุดจากฝันแล้วตื่นภาพที่เห็นตอนตื่นนอนรถไฟหยุดอยู่ที่ไหนสักแห่งเมื่อหันไปมองฝั่งซ้ายก็เห็นว่าเป็นป่าและหันไปมองฝั่งขวามันก็ยังคงเป็นฝ่ายมันเป็นป่าทั้งสองด้านทักไปประมาณ 3 เมตรมันเป็นสุสานของคนจีน ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่หยุดรถไฟที่ตรงจุดนี้ สภาพรถไปก็ผมก็นอนหลับแล้วความฝันต่อจากนั้นก็กลับมารถไปยังคงวิ่งทั้งๆที่ไม่มีรามีคนนั่งทับขาผมและผู้คนโดยรอบโดยไวเหมือนเดิมแต่สิ่งที่เพิ่มเติมในรอบนี้คือมีผู้หญิงผมยาวประมาณหลายลักษณะทั้งตัวเลยเต็มไปด้วยโคลนเหมือนพึ่งออกมาจากโกรธเธอมานั่งตรงที่ว่างข้างผมแล้วเหลือบตามาทำผมมันทำให้ผมกลัวมากยิ่งกว่าเดิมเพราะตอนนี้ใครก็ไม่รู้มาประกบผมอยู่ทั้งด้านหน้าและด้านข้างผมต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นจนคนขับรถไปบอกว่าเจอรางแล้ว รถไฟจึงขึ้นไปวิ่งบนรางแล้วจอดที่สถานีแห่งหนึ่งภาพที่ผมเห็นและจำดีๆในตอนนั้นคือผู้หญิงที่นั่งข้างๆผมแสยะยิ้มให้แล้วมีเลือดไหลออกจากปาก ส่วนคนที่ทำขานั้นไม่หันหน้ามาแต่เขาก็เด้งครับผมอีกทีจนผมตื่นและได้ยินเสียงประกาศว่าที่นี่สถานีชุมพร ผู้โดยสารที่นั่งข้างผมก็ขึ้นมาตามมาด้วยเสียงแหบๆของคนขายโรตีเนื่องจากใช้เสียงเยอะดีไหม หลังออกจากชุมพรผมก็หลับต่อแต่ไม่ฝันอีกเลยจนถึงกรุงเทพฯและนี่คือเรื่องราวของขาไป ขากลับหลังจากคุมสอบเสร็จและทำธุระต่างๆเสร็จหมดแล้วช่วงขากลับก็เหมือนเดิมผมขึ้นรถไฟขบวนเดิมแต่เปลี่ยนเลขทะเบียนเป็น 83 ได้ที่นั่งติดหน้าต่างเหมือนเดิมผมนั่งจากหัวลำโพงออกจากสถานีบางซื่อเกือบจะ 1 ทุ่มแล้วเหตุการณ์ทุกอย่างก็เหมือนเดิมอากาศเย็นมากแม่ค้าก็ขายของเดินไปมาแต่ข้างๆผมรอบนี้มีคนมานั่งด้วยเป็นผู้หญิงเพราะ 2 ทุ่มกว่าทุกคนในขบวนเริ่มเงียบผมก็เหมือนเดิมเอาผ้ามาคลุมหัวเพื่อที่จะนอนหลับแล้วความฝันอันน่าสยดสยองของผมมันก็กลับมาอีกผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาอาจไปด้วยมือมาปิดหัวผมให้หันไปยังที่นั่งข้างหลังแล้วผู้หญิงหน้าเล็กๆที่นั่งอยู่ด้านหลังก็ค่อยๆยื่นหน้ามาเพื่อที่จะจูบ ผมผมกลัวมากพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากตรงนั้นจนผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาได้ครั้งนี้มันน่ากลัวมากไม่ไหวแล้วมันคืออะไรวะเนี่ยไม่ชอบเลยตั้งแต่วินาทีนั้นผมก็ไม่กล้าหลับแต่สุดท้ายก็เผลอหลับไปซึ่งในตอนนั้นมันมีความรู้สึกว่าเหมือนกับกำลังกึ่งหลับกึ่งตื่นพนัสนิคมคลุมหน้าอยู่นั่นก็รู้สึกเหมือนมีมือเย็นๆพยายามจะเปิดผ้าที่คลุมได้ผมพยายามขยับตัวแต่ก็ขยับไม่ได้รู้สึกว่ากำลังถูกผีอำอยู่ผมพยายามจะพูดว่ากลัวแล้วยอมแล้วต่างพูดไม่ออกและดิ้นยังไงก็ไม่ยอมหลุด ในหัวตอนนั้นนึกถึงเพียงปู่ย่าตายายที่ช่วยผมด้วยในที่สุดผมก็หลุดจากภวังค์ผู้หญิงที่นั่งข้างผมก็หันมามองหน้าส่วนป้าที่นั่งด้านหลังของผมก็ถามว่าเป็นอะไรไม่กล้าตอบตอนนี้ผมอยากกลับถึงบ้านเอามากๆก็ไม่รู้ว่ารถไฟอยู่ส่วนไหนของภาคใต้แล้วขณะที่ผมกำลังจะเปิดแผนที่ในโทรศัพท์รถไฟก็หยุดแล้วมีเสียงตามสายพูดว่าที่นี่สถานีชุมพรผมคิดว่าผมจะไม่นอนต่อแล้วผมจะยอมอดทนครับไปนอนที่บ้านก็ได้ เมื่อกลับถึงบ้านก็ไปหาคนเฒ่าคนแก่แล้วก็เล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นกับผมว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่แต่ท่านก็เล่าให้ฟังว่าเส้นทางระหว่างสุราษฎร์ธานีไปจนถึงชุมพรคนข้างน่ากลัวจะมีผี ส่วนมากก็มีคนตกไปตายตายโดนฆ่าแล้วเอาศพไปยนต์หมกตรงป่าข้างทางบ้างมากมายสารพัดแล้วตาก็ถามว่า ทำไมถึงเจอปกติไปกลับรถไฟไม่เห็นจะเจออะไรทำไมรอบนี้ถึงเจอผมก็คิดว่างั้นบางทีเขาอาจจะมาขอส่วนบุญส่วนกุศลก็ได้เพราะผมเป็นคนชอบทำบุญกรวดน้ำเป็นประจำสุดท้ายมีผลที่ชอบเดินทางไกลก่อนออกจากบ้านก็ตั้งสติให้ดีเราไม่แน่ว่าสักวันหนึ่งตัวคุณเองอาจจะเจอแบบผมและวิธีแก้ที่ดีที่สุดของผมก็คือการนึกถึงหน้าพ่อแม่วัยหรือไม่ก็ห้อยพระโดยเฉพาะหลวงปู่ทวดเหยียบน้ำทะเลจืดที่ผมนับถือเป็นอย่างมากส่วนใครที่ไม่เชื่อก็ให้คิดว่าความรู้ความบันเทิงก็แล้วกัน

ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด