ฉันมีอาชีพรับราชการครูสอนอยู่โรงเรียนประจำจังหวัดที่มีชื่อแห่งหนึ่งโรงเรียนที่สอนเป็นระดับชั้นมัธยมศึกษาเด็กๆส่วนใหญ่ก็จะพูดรู้เรื่องไม่ค่อยมีปัญหาในการเรียนการสอนการเป็นครูของฉันคนอื่นอาจจะมองดูเหมือนจะสบายๆสอนวันละ 3-4 ชั่วโมงเวลาที่เหลือก็ตรวจงานบ้านเตรียมการสอนบางในความเป็นจริงเราไม่ใช่ฉะนั้นเลยครูไม่ได้มีหน้าที่สอนเพียงอย่างเดียวต้องรับภาระดูแลนักเรียนเป็นครูที่ปรึกษาและช่วยงานบวชฝ่ายต่างๆตัวฉันเองรับผิดชอบงานพิเศษต่างๆและเป็นประชาสัมพันธ์ของโรงเรียนงานก็หนักโขอยู่แต่ช่วงเวลานั้น ฉันทำทุกอย่างดีกว่ามุมมาร จึงสละเวลาทำงานแบกหามรุ่งหามค่ำไม่คิดถึงความเหน็ดเหนื่อยทานข้าวไม่ตรงเวลาบ้างปวดเข้าห้องน้ำบางทีก็ทนไม่ไปเข้าจนมันหายดีทุ่มเททำงานจนไม่ได้พักผ่อนในที่สุดร่างกายจึงประท้วงเพราะทนต่อไปไม่ไหวฉันมีอาการปวดท้องน้อยปวดปัสสาวะแบบกระปิดกระปอยแต่ก็ยังไม่ไปตรวจร่างกายไม่คิดเลยว่าจะนำไปสู่อาการกระเพาะปัสสาวะอักเสบขั้นรุนแรงขึ้น 1 เวลาประมาณ 1 ทุ่มฉันปวดท้องจนทนแทบไม่ไหวลังเลใจว่าจะไปโรงพยาบาลดีหรือจะทนเจ็บจนถึงรุ่งเช้าก็ยังห่วงว่าถ้าตัวเองต้องนอนที่โรงพยาบาล แล้วใครช่วยดูแลลูกทั้งสองคน ซึ่งตอนนั้นอายุยังน้อยคนโตประมาณ 8 ขวบส่วนคนเล็กประมาณ 6 ขวบยังดูแลกันและกันมิได้ฉันจึงโทรไปปรึกษาพี่สาวที่เป็นพยาบาลอยู่ในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งพี่สาวบอกว่าให้พาเด็กๆไปนอนพักที่บ้านพี่สาวได้แล้วค่อยไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลที่พี่ทำงานที่จริงแล้วถ้าฉันไปตรวจรักษาที่โรงพยาบาลของรัฐฉันก็ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆเพราะมีสวัสดิการรักษาฟรีทั้งหมด แต่ความจำเป็นดังกล่าวอีกทั้งสามีเป็นครูสอนอยู่บนดอยจะได้กลับมาบ้านช่วงสุดสัปดาห์เท่านั้นเมื่อไม่มีใครดูแลลูกฉันจึงตัดสินใจพาลูกๆไปฝากพี่สาวจากนั้นจึงเข้ารับการตรวจที่โรงพยาบาลเอกชนในคืนนั้นเองคุณหมอตรวจดูอาการและบอกให้ฉันนอนพักดูอาการที่โรงพยาบาลพี่สาวจึงจองห้องพิเศษคืนละ 1,800 บาทไทยซึ่งในตอนนั้นก็เป็นจำนวนเงินที่มากพอสมควรสำหรับฉันเคราะห์ดีที่ฉันจะซื้อประกันสุขภาพเอาไว้คงจะช่วยแบ่งเบาค่าใช้จ่ายไปได้บ้าง หวังว่าการนอนห้องพิเศษคงจะได้พักผ่อนเป็นส่วนตัวมากกว่าที่จะไปนอนห้องรวมและคุ้มค่ากับเงิน 1,800 บาทที่เสียไปมีห้องพิเศษว่าเพียงห้องเดียวในคืนนั้นคือห้องพิเศษเบอร์ 3 ฉันได้ยินพี่สาวคุยกับพยาบาลอีกคนว่าถ้ามีห้องอื่นว่างแล้วให้รีบบอกถ้าต้องนอนพรุ่งนี้คือก็จะขอย้ายห้องฉันสงสัยว่าทำไมต้องยายในเมื่อได้ห้องแล้วแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรขอแค่ให้คืนนี้เรียกเข้าห้องพักผ่อนเร็วๆก็พอแล้วตอนนี้ฉันเพลียมากแล้วว่าฉันจะได้เข้าไปพักในห้องพิเศษก็เป็นเวลาประมาณ 20:00 ด้วยที่เข้าโรงพยาบาลกะทันหันเพื่อนฝูงและญาติคนอื่นๆยังไม่มีใครรู้คืนนั้นฉันจึงต้องนอนในห้องพิเศษคนเดียวไม่มีคนนอนเฝ้าพี่สาวที่เข้าเวรอยู่ตึกเดียวกันพอดีบอกว่าถ้าเล่นเสร็จตอนเที่ยงคืนจะมานอนเป็นเพื่อนฉันจึงใจชื้นขึ้นมาบ้างที่จะได้มีเพื่อนนอนแต่ก็ต้องนอนคนเดียวอีก 3-4 ชั่วโมงภายในห้องพิเศษของโรงพยาบาลดีสะดวกสบายราคามีตู้เสื้อผ้าโต๊ะรับประทานอาหารโซฟา TV แอร์เปิดเย็นสบายมีเตียงสำหรับคนมานอนเฝ้าไข้ใกล้เตียงคนไข้ถัดไปเป็นห้องน้ำส่วนด้านนอกห้องมีระเบียง มองออกไปเห็นวิวในเมืองยามค่ำคืน เตียงที่ฉันนอนเห็นเตียงเหล็กแบบเตียงคนไข้ในโรงพยาบาลทั่วไปสามารถปรับเอนขึ้นลงได้โดยรวมลาวฉันคิดว่าคืนนี้คงได้พักรักษาตัวอย่างสงบถ้าไม่รู้เลยว่าฉันคิดผิด หลังจากที่พี่ส่งฉันถึงเตียงเฮียราวเหล็กกั้นเตียงขึ้นให้แล้วจึงออกจากห้องกลับไปทำงานต่อฉันมองไปรอบๆห้องบรรยากาศดูวังเวงอีกทั้งยังมีงวงจึงกดรีโมทดูทีวีช่องข่าวไปเรื่อยๆ ก็มีพยาบาลเอายาแก้อักเสบมาให้ทานแล้วบอกว่าเดี๋ยวคุณหมอจะเข้ามาตรวจมีน้ำหนักคุณหมอก็เข้ามาในห้องพร้อมกับพยาบาลอีก 1 คน คนเมาซักถามอาการกับฉันโดยมีพยาบาลคอยจดข้อมูลลงในแผ่นชาร์จที่ถือมาสักพักทั้งหมดก็ขอตัวออกจากห้องไป พร้อมค่าบริการ 100 บาทในการเข้ามาตรวจแต่ละครั้งรู้อย่างนี้แล้วความรู้สึกเสียดายฉันไม่อยากให้หมอเข้ามาตรวจอาการบ่อยๆเลยอยากให้มาเท่าที่จำเป็นมากกว่า ก่อนออกจากห้องฉันขอให้พยาบาลปิดไฟในห้องให้ด้วยแต่ยังขอเปิดทีวีดูต่ออาการปวดท้องของฉันค่อยทุเลาลงแล้วแต่อาการง่วงเริ่มเข้ามาแทนที่เพราะ 22:00 จึงปิดทีวีเตรียมตัวจะนอน หลังจากปิดทีวีราวในห้องก็เงียบลงไปในทันที มีเสียงลมแอร์ดังเบาๆแสงสลัวสลัวจากหน้าต่างริมระเบียงมันส่องเข้ามาภายในห้องเพียงเล็กน้อยฉันค่อยๆเคลิ้มหลับด้วยความอ่อนเพลียแต่ยังไม่ทันจะหลับสนิทกลับรู้สึกเย็นวาบผิดปกติจะเอื้อมไปหยิบรีโมทแอร์แต่ก็ขยับตัวไม่ได้คล้ายมีแรงกดดันอย่างกฎการชนะไวชั้นนึกในใจว่าเอาแล้วโดนดีแน่แล้วก็ฉันเหมือนเป็นคนมีสัมผัสที่ 6 มักจะเห็นอะไรแปลกๆที่คนอื่นไม่เห็นกัน ฉันพยายามรวบรวมกำลังขัดขืนขยับตัวดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงแล้วปล่อยหลับไป สักพักก็เหมือนมีแรงดึงผ้าห่มออกที่ปลายเท้า ฉันสะดุ้งตื่นคิดว่าเป็นคุณหมอเข้ามาตรวจถึงลืมตาดูสงสัยว่าทำไมหมอเข้ามาตรวจแต่ไม่เปิดไฟในห้องขณะที่สายตาของฉันมองไปยังปลายเตียงน้ำอีกโอ้แม่เจ้าที่ปลายเตียงนั้นมันไม่ใช่หมอแต่เป็นชายอายุประมาณ 30 กว่ารูปร่างผอมไปหน้าซีดขาวตาโปนดุดันสวมชุดนอนดอกเล็กๆซึ่งไม่ใช่ชุดคนไข้ของโรงพยาบาลขณะนั้น เขากำลังเลือกมือดึงผ้าห่มของฉันฉันรวบรวมความกล้าดึงผ้าห่มคือไม่ยอมให้ชายคนนั้นจึงปล่อยอารมณ์แล้วค่อยๆเดินมาที่ข้างเตียงฉันจ้องมองอย่างไม่ละสายตาร่างกายฉันเริ่มขยับไม่ได้แล้วมันใช้มือทั้งสองข้างออกตัวฉันจนชิดขอบเตียงเพราะตีที่ก่อนออกจากห้องพี่สาวได้ดึงเหล็กกั้นขึ้นไว้ให้ไม่อย่างนั้นฉันคงจะตกเตียงแน่ๆ เมื่อผักฉันเสร็จมันก็ทำท่าเหมือนกับว่ากำลังจะขึ้นมานอนบนเตียงฉันร้องสุดเสียงพร้อมกับใช้มือผลักดันให้ลงไปจากเตียง มันหันมาจ้องเขม่งที่ฉันอย่างโกรธแค้นแล้วส่งเสียงลอดจะไปฝันว่าเอาเตียงกูมาแล้วใช้มือซีดของมันผลักฉันนี่ฉันดิ้นสุดแรงแล้วตะโกนบอกมันว่า ไปนอนตรงนั้นไป แต่แล้วฉันต้องสะดุ้งแทบหยุดหายใจ เมื่อมองไปที่เตียงคนเฝ้าใครก็เห็นผู้หญิงอีกคนนอนอยู่และกำลังจ้องมองมาที่ฉันด้วยแววตาอาฆาต ฉันคิดในใจว่าฉันทำอะไรผิดหรือโกรธอะไรฉันจึงได้มองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกันอย่างนั้นทำตัวสั่นด้วยความกลัวในใจอยากจะลุกวิ่งหนีออกไปจากห้องเสียให้ได้แต่ร่างกายเหมือนถูกตรึงไว้กับเตียงขยับไปไหนไม่ได้เลย สักพักชายที่แย่งเตียงฉันอยู่ก็เดินลงไปยังกลางห้องส่วนผู้หญิงที่นอนตรงเตียงคนเฝ้าไข้ก็ลดเดินตามไปเช่นกันฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปและทนเห็นภาพสยองพองขนนี้ต่อไปไม่ไหวอีกแล้วฉันหลับตากรีดร้องสุดเสียงเท่าที่จะทำได้ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงอีกครั้งสักพักก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องและมีคนเข้ามา คนคนนั้นเป็นคุณหมอนั่นเองฉันดีใจน้ำตาแทบไหลก่อนหน้านี้ไม่อยากให้หมอมาตรวจบ่อยๆเพราะกลัวเสียเงินแต่ตอนนี้จะมาตรวจกี่ครั้งก็ไม่ว่าแล้วเหตุการณ์เมื่อครู่มันน่ากลัวและสยองมากพยาบาลนำปรอทวัดไข้และรายงานคุณหมอว่าฉันมีไข้นิดหน่อยคุณหมอตรวจอาการคันแล้วบอกว่าพรุ่งนี้คงจะกลับบ้านได้แล้วฉันดีใจมากอยากจะกลับบ้านสิแต่คืนนี้ด้วยซ้ำถ้าหมอให้นอนต่ออีกคืนเป็นตายยังไงฉันก็จะไม่นอนห้องนี้เด็ดขาด
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น