เรื่องลี้ลับ​ คุ้มเจ้าบ้านในวังดอยสะเก็ด !!

                 พ.ศ 2535 ถึง 2541 ถ้านับจากระยะเวลาย้อนกลับไปแล้วมันก็เกิดขึ้นเมื่อราวๆยี่สิบกว่าปีก่อน คุณบุรีรัมย์ สวัสดีครับผมชื่อผูเรื่องที่ผมจะเล่าให้ฟังนี้มาจากชีวิตจริงที่ผมประสบพบเจอมาผมเป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิดแต่ตอนอายุ 7 ขวบต้องย้ายบ้านไปอยู่ที่อำเภอดอยสะเก็ดจังหวัดเชียงใหม่ครอบครัวผมเป็นครอบครัวใหญ่เพราะยายมีลูกอยู่ 4 คนโดยอีแม่ผมเป็นคนโตสุดคนที่นั่นจะเรียกบ้านใหญ่กว่าคุ้มเจ้าเนื่องจากยายของผมเป็นหม่อมเจ้าที่คงมีก็มีเรื่องราวแปลกๆอยู่จนมาถึงช่วงที่ผมโตลาวได้ไปสืบประวัติมาก็ได้รู้ว่า ก้อนที่คุ้มเจ้าจะถูกสร้างขึ้นเคยมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุราวๆ 13-15 ปีเธอฉันหน่อยวันหนึ่งน้อยได้มาเล่นน้ำลำธารตามลำพังโดยไม่ทันสังเกตเห็นว่าสภาพอากาศในตอนนั้นกำลังแปรปรวนเนื่องจากกำลังจะมีพายุฝนน้อยไม่รู้เลยว่ากำลังจะมีภัยร้ายคือการเข้ามาฝนเริ่มตกและก็ตกหนักขึ้นไวๆ แต่น้อยก็ยังคงเล่นน้ำไปตามประสาเด็กๆยิ่งฝนตกก็ยิ่งชอบ ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักและต่อเนื่องทำให้ระดับน้ำในลำธารสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว เพราะน้อยเริ่มรู้ตัวจึงพยายามที่จะรีบขึ้นฝั่งแต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น คณะที่น้อยกำลังว่ายน้ำและก้าวขาเหยียบลงพื้นข้อเท้าของหน่อยก็ได้ไปติดอยู่ที่ซอกหินอย่างพอดิบพอดี ในที่สุดระดับน้ำก็สูงขึ้นจนท่วมหัวของน้อยทำให้น้อยเสียชีวิตในที่สุด เมื่อท่านยากของน้อยได้ทราบข่าวนี้ก็เสียใจเป็นอย่างมากและให้ผู้คนช่วยกันดึงศพน้อยออกมาก็เห็นว่าที่ข้อเท้าของเธอนั้นมีร่องรอยของบาดแผลซึ่งคาดว่าเธอคงพยายามจะดึงเท้าออกและดิ้นอย่างทุรนทุราย มีความทรมานโดยที่ไม่มีใครได้ยินเสียงร้องของเธอหรืออยู่ในบริเวณใกล้เคียงเลยในตอนนั้น เมื่อทุกคนนำศพของน้อยขึ้นมาได้แล้วก็ได้มีการนำศพของหน่อยไปทำพิธีทางศาสนายังคง อาศัยอยู่ที่นี่ก็มีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้นจริงคนที่เจอก็เป็นพี่ชายของผมเองครับ เนื่องจากบริเวณวันที่ดอยสะเก็ดใหญ่มามีบ้านอยู่หลายหลังหนึ่งในนั้นก็เป็นบ้านที่พี่ชายผมพักอยู่เป็นบ้านไม้ที่มีห้องใต้หลังคาบรรยากาศตอนเย็นของที่นี่เย็นสบายมาก ช่วงเย็นแก่ๆของวันหนึ่งขณะที่พี่ผมกำลังชูแขนบิดขี้เกียจหายใจลึกลึกแล้วกำลังจะถอนหายใจก็มีเสียงถอนหายใจออกมาทั้งทั้งที่พี่ผมยังไม่ทันได้ถอนหายใจเลยเสียงนั้นมันเป็นเสียงเด็กและเป็นเสียงเด็กผู้หญิงเสียด้วยเพราะที่ผมได้ยินก่อลูฟี่พร้อมกับส่งเสียงร้องลั่นบ้านเขาวิ่งไปบ้านอีกหลายคนอยู่เยอะๆส่วนผมน่ะหรอตอนนั้นก็อยู่ในช่วงอายุประมาณ 7-8 ขวบผมก็นอนอยู่ห้องแม่ครับบ้านของแม่จะมีประตูหลักอยู่ 3 บาท ไม่รวมของน้ำซึ่งจะมีประตูหน้าที่มีบานกระจกเหล็กสี่เหลี่ยมเรียงกันเป็นแนวขนาด 3 * 5 เมตรประตูกลางสำหรับเข้าห้องนอนส่วนประตูด้านหลังพอเปิดออกไปก็จะเห็นวิวสวยๆจากทุ่งนาตอนนั้นผมกำลังนอนหลับอยู่ในห้องหันหัวไปทางประตูห้องนอนส่วนแม่ผมก็นั่งถักโครเชต์อยู่โดยหันหลังให้ประตูเช่นกัน ทันใดนั้นเองเสียงที่ประตูห้องนอนก็ดังคืนตังค์ เหมือนมีใครมาติดประตูมันดังมากจนทำให้ผมตกใจสะดุ้งสุดตัวถึงขั้นที่มือและขาโก่งชี้ขึ้นไปบนฟ้าผ้าห่มปลิวเลยครับ แม่ผมตะโกนร้องด้วยความตกใจถามผมว่า เปล่าครับแม่ แม่ก็เรียกผมมานอนใกล้ๆที่ปากแม่แล้วแม่ก็นั่งถักโครเชต์ต่อโดยไม่พูดอะไรจนผมหลับไป เวลาผ่านไปผมเรียนชั้นปอ 2 จบแล้วและกำลังอยู่ในช่วงปิดเทอมครอบครัวผมก็คิดว่าจะไปเที่ยวทะเลกันผมจึงรีบทำการบ้านปิดเทอมที่คุณครูได้สั่งไวจะได้ไปเที่ยวแบบสบายใจ วันนั้นผมนั่งทำการบ้านอยู่ที่ห้องนอนของแม่คนเดียวในห้องนอนนานจะมีโต๊ะเขียนหนังสือซึ่งตั้งอยู่ติดกับประตูหลัง ส่วนประตูห้องนอนผมเปิดไว้เพื่อให้เห็นด้านหน้าว่ามีใครเดินผ่านมาใหม่ ในขณะที่ผมกำลังนั่งทำการบ้านอยู่และกำลังขีดเส้นตายคือจบข้อสุดท้ายประตูด้านหลังที่ติดกับตัวก็ดังขึ้นเป็นเสียงเหมือนกับครั้งก่อน ผมตกใจจนร้องไห้ออกมาเสียงดังมาที่ชายผมซึ่งกำลังช่วยพี่เลี้ยงเก็บของเตรียมไปเที่ยวก็วิ่งมาตามเสียงร้องของผมในเวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาทีเพราะพี่มาถึงก็ถามผมว่าเป็นอะไร แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบพอผมก็ตามพี่มาติดๆถามว่าเกิดอะไรขึ้นผมก็อธิบายให้พ่อฟัง พอจึงหันไปตบหัวของพีเพื่อสั่งสอนเพราะคิดว่าพี่ชายเป็นคนแปรธาตุนั้นพ่อก็เดินออกจากห้องไป พี่ชายเอามือจับหัวตรงที่พ่อโตแล้วก็ทำได้หมด ส่วนผมก็ขอโทษพี่ชายเพราะผมรู้ว่าไม่ใช่พี่แน่ๆถึงแม้ว่าปกติที่จะมีนิสัยขี้แกล้งก็ต่าง ไปจากประตูหลังห้องกว่าจะวิ่งก็มาด้านหน้าได้มันต้องใช้เวลาพอสมควรซึ่งมันเป็นไปได้ยากมาก เมื่อแม่ได้รับรู้เรื่องราวจากพอสักพักแม่ก็เดินเข้ามาอีกด้วยความฉุนเฉียวแล้วด่าตะโกนเสียงดังว่า มึงกูก็ทำให้มึงแล้วมึงจะเอาอะไรอีกถ้ามึงมารังแกลูกกูอีกกูจะสาปแช่งให้มึงไม่ได้ผุดได้เกิดเข้าใจนะ พอพูดจบแม่ก็กอดผมกับพี่ชายแดนจากนั้นพี่ชายก็ชวนผมไปเก็บเสื้อผ้า หลังจากวันนั้นก็เหมือนกับว่าวิญญาณตนนั้นจะเชื่อฟังขึ้นมาบ้างเพราะผมไม่เคยเจอเรื่องอะไรแปลกๆมาอีกหลายปี จนผมอายุได้ประมาณ 10 ขวบแม่ผมก็ตั้งท้องน้องสาวครับเพราะน้องคลอดออกมาเหตุการณ์ต่างๆในบ้านก็ยังคงเป็นปกติอยู่เหมือนเดิมจนอายุของน้องสาวได้ 3-4 ขวบเป็นวัยที่กำลังสอน วันหนึ่งแม่นำน้องไปนอนหลับที่บ้านมายที่พี่ใช้เคยได้ยินเสียงของเด็กสาวนั้นแล้วพวกเราก็ไปนั่งผิงไฟปิ้งมันกินกันเป็นกลุ่มใหญ่เพื่อสัมผัสถึงบรรยากาศหน้าหนาวให้เต็มอิ่มซึ่งระยะทางจากบ้านมาจนมาถึงตรงที่พวกเรานั่งผิงไฟกับมันก็ไกลพอสมควรในขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานสู้ๆน้องสาวผมก็เดินมาคนเดียวเหมือนเบอร์ผมเพ่งมองดูก็เห็นเหมือนกับว่าน้องจูงมือใครสักคนมาด้วยแต่ผมกลับมองไม่เห็นคนคนนั้นเมื่อแม่เห็นน้องก็ตกใจมากที่น้องเดินมาอีกจึงถามไปว่าน้องแพรมาได้ไงลูก เมื่อจะตายไม่กลัวผีเหรอลูกปกติแล้วน้องแพรจะกลัวผีมากครับแต่เธอกลับบอกว่า ไม่กลัวค่ะถ้าพี่สาวคนสวยมาส่ง ทุกคนหยุดกินมันปิ้งแล้วหันไปมองทางน้องแพรพร้อมกันหมดก็เห็นเพียงแต่น้องแพรคนเดียวเท่านั้นในความมือมือน้องเดินเข้ามาไกลแม่ผมก็ทำถึงรูปร่างลักษณะของผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงน้องแพรก็บอกว่าเป็นพี่ผู้หญิงสวยหน้าตาดีผมยาวประบ่าเธอแต่งชุดไทยสวมสไบสีเขียว ขอร้องบอกถึงรายละเอียดของเด็กผู้หญิงคนนั้นเสพยาผมก็พูดขึ้นมาทันทีเลยว่าป้าหน่อยทุกคนตกใจในสิ่งที่อยากรู้เพราะว่าป้าหน่อยคืออดีตเด็กสาวที่เสียชีวิตลงลำธารที่ติดกับบ้านริมน้ำจริงๆตอนที่น้องแพรเดินมาคนเดียวมือยายผมก็เห็นนะครับว่ามีใครเดินมาด้วยยายไม่ได้เอ่ยปากพูดออกมาเท่านั้น อาจจะเป็นเพราะว่ายายผมเป็นคนบ่นเยอะเขาทำบุญบ้านบ่อยครั้งก็ได้จึงเห็นเด็กผู้หญิงคนนั้นโดยที่คนอื่นไม่เห็นปัจจุบันนี้น้องสาวผมก็เหมือนจะมีสัมผัสพิเศษคือเห็นวิญญาณและมองเห็นวิญญาณนั้นเหมือนเป็นคนโดยปกติทั่วไปเลยซึ่งถ้าวิญญาณมาในรูปร่างลักษณะธรรมดาบางๆน้องผมยังแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่านั่นเป็นคนหรือเป็นพวกเราอาศัยอยู่ที่นี่ไปอีกไม่กี่ปีก็มีความจำเป็นต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นจึงทำให้วังแห่งนี้ถูกทิ้งร้างไป

ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด