เป็นเพื่อนที่เกิดขึ้นจริงกับน้องผู้หญิงคนหนึ่งขอเป็นชื่อนิสาซึ่งอยากจะเล่าก็มีคำถามบางคำถามที่ยังคาใจและหาคำตอบไม่ได้เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อ 5 ปีก่อนสมัยที่สร้างขึ้นกรุงเทพฯเมื่อเรียนมหาวิทยาลัยสาสุขภาพอ่อนแอมากเวลาป่วยแอดมิดเข้าโรงพยาบาลต้นเดือนท้ายเดือนการเรียนก็ตกร่างกายก็เหมือนรถที่เก่าๆเดี๋ยวพังตรงนั้นทีเดี๋ยวพังตรงนี้ตีซะไม่มีความรู้เรื่องโรงพยาบาลในกรุงเทพฯเลยไปโรงพยาบาลที่อยู่ไกลๆก็อยู่ยาวเลยตัดสินใจไปโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในแหล่งธุรกิจ สาเหตุมีที่โรงพยาบาลแห่งนี้อยู่ 2-3 ครั้งจนกระทั่งครั้งสุดท้ายที่เจอเหตุการณ์บางอย่างมันทำให้สาไม่ไปรักษาที่โรงพยาบาลนี้เลยโดยปกติแล้วน่าจะเป็นคนจิตแข็งไม่ค่อยกลัวผีไม่ได้มีสัมผัสพิเศษอะไรไม่เคยเห็นสิ่งลี้ลับใดๆแบบจะๆไม่ใช่คนชอบทำบุญกับวัดนานๆทีจะได้ยินเสียงแตกๆตาทั้งคนที่กลัวผีจากใจก็คือเม็ดของสาแล้วเวลาที่สาหวยคนที่ไปนอนเฝ้าที่โรงพยาบาลก็คือรูมเมทนั่นแหละ ครั้งหน้าถ้าต่อมทอนซิลอักเสบตัดสินใจไปโรงพยาบาลช่วงบ่ายหมอก็ให้แอดมิดเลยเพราะว่าไข้ขึ้น 40 องศาจะกลับขอไปก็ไม่มีใครดูแลได้แต่นอนอยู่บนเตียงเฉยๆเมตตาสงสารแล้วก็กลับไปเรียนตอนเย็นต่อปล่อยให้ซะนอนพักอยู่ในห้องคนเดียวตอนนั้นเสมือนกับสะลึมสะลือมันแปลกอย่างบอกไม่ถูกแต่เห็นปลายปีมีผู้หญิงผมยาวประบ่าคนหนึ่งในชุดคนไข้ยืนอยู่เธอตัวค่อนข้างเล็กและจะสูงไม่เกิน 155 cm รูปร่างผอมแห้งเหมือนคนป่วยทั่วไปผิวขาวซีดออกเหลืองเธอมองมาที่สาหน้าบึ้งไม่ยิ้มแล้วพูดว่าเดี๋ยวนี้เป็นของฉันแต่รู้ว่าเธอป่วยไม่ได้จะมาทวงเตียง เธอพูดไม่ดีอาจเป็นเพราะประโยคนี้มันฟังดูแปลกๆสาจึงจำได้ขึ้นใจเธอคนนั้นเห็นสายเงียบไปจึงพูดต่อว่าขออะไรสักอย่างไรขอตาหน่อยถึงแม้จะสลึมสลืออยู่แต่ซาก็ตอบกลับเธอแทบจะในทันทีว่าไม่ได้ในใจกูซ่าตอนนั้นคิดถึงแต่ว่ายกตาให้ไกลไม่ได้ให้ยกให้แล้วจะเอาอะไรชัยสาจึงถามกลับไปว่าขอเป็นอย่างอื่นได้ไหมเธอก็รักเหมือนลังเลไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมาว่า ก็ขอเป็นเลือด ตอบตกลงยังไม่ได้คิดอะไรตั้งใจไว้ว่า เมื่อไหร่จะไปบริจาคเลือดให้กับเธอเพราะสมัยเรียนม. ปลายฟ้าก็ไปบริจาคเลือดอยู่บ่อยๆ แล้วเธอคนนั้นก็หายไปพร้อมกับความฝันแปลกๆในคืนนั้นคงสาคืนนั้นอีกสากลฝันว่าตัวเองกำลังเป็นคนป่วยธาลัสซีเมียที่ต้องได้รับการถ่ายแต่ค้าเรียกไปยากลำบากมาร่างกายก็โทรมลงไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็เสียชีวิตเมื่อเช้าตื่นขึ้นมาก็ไม่กล้าเล่าสิ่งที่เจอกับสิ่งที่ฝันให้ลูกมีที่มาเฝ้าไข้ฟังเพราะกลัวว่าเพื่อนของเธอจะกลัวผีแล้วหนีกลับหอไปแต่สุดท้ายก็เกิดเหตุการณ์ต่างๆที่ทำให้สาวต้องเล่าเรื่องนี้ให้กับรูมเมทฟังจนได้แล้วคืนก่อนว่าพี่สาจะออกจากโรงพยาบาลช่วงเวลาประมาณ 3:00 น 4:00 น 5:00 นตื่นขึ้นมาแล้วเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างเตียงส่วนร่วมเพศของสารนอนอยู่ตรงโซฟากันค่ะ ผู้ชายคนนี้ทรงผมสกินเฮดศรีษะด้านหน้าดูเหมือนกับหลานใส่แว่นกรอบทรงกลมใส่เสื้อเหมือนบุรุษพยาบาลหรือไม่ก็เทคนิคการแพทย์เขามาเจาะเลือดช้าไป 2 เข็มใหญ่ส่วนตัวสาที่กำลังง่วงก็ไม่รู้ว่าเขาจะออกไปทำไมศาลหลับไปพอตื่นขึ้นมาแทนก็มีรอยเข็มฉีดยาแต่ไม่ดีพลาสเตอร์แปะห้ามเลือดเหมือนเวลาที่เจาะเลือดตามปกติ ช่วงเช้าพยาบาลก็เข้ามาวัดไข้สาจึงถามไปว่าเมื่อคืนมีคนเข้ามาเจาะเลือดตรวจอะไรหรอพยาบาลก็บอกว่าไม่มีคุณหมอไม่ได้สั่งเจาะเลือดหรือเช็คเลือดอะไรรักษาก็ถามถึงบุรุษพยาบาลคนนั้นที่สาเหตุพยาบาลก็บอกว่าไม่มีใครในโรงพยาบาลที่มีลักษณะแบบนั้นและก็ไม่เคยเห็นคนที่มีลักษณะแบบนั้นเลยด้วยซึ่งเล่าเรื่องนี้ให้ฟังแต่ตอนแรกไม่ได้เล่าเรื่องที่มีผู้หญิงมาขอเลื่อน เมื่อรูมเมทของสารก็ตกใจมากว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ฟ้าจึงตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นโฮมเมดฟาง ถึงแม้ในตอนนั้นรู้สึกตัวมาแต่เมื่อเวลาผ่านไปทั้งคู่ก็ลืมเรื่องนี้ไปจนวันหนึ่งที่คุณเพื่อนอุตส่าห์ไม่พูดชื่อโรงพยาบาลนี้ขึ้นมาก็นึกถึงเรื่องราวครั้งนั้นและก็ได้เล่าให้เพื่อนๆร่วมทั้งรวมเม็ดคนนั้นฟังอีกครั้งซึ่งคราวนี้ศาลเล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบเพื่อนรูมเมทจึงย้อนถามหาว่าแน่ใจหรือว่าคนที่เราเรียกไปเป็นคน 3 ไม่รู้คำตอบนั้นเลยจริงๆแต่ที่แน่ๆในกลุ่มเพื่อนของเธอนั้นทุกคนขนลุกทั้งหมด คุณคำสัญญาที่สาให้ไวกับผู้หญิงคนนั้นตลอด 5 ปีมณี 3 ไม่เคยมีโอกาสได้ทำให้เธอสักครั้งเพราะไปบริจาคเลือดที่สภากาชาดกี่ครั้งก็เรียบร้อยเพราะนอนไม่พอบ้างโปรตีนไม่พอมาถึงบริจาคไม่ได้ศึกษาเองก็ไม่รู้ว่าเลือดที่ชายคนนั้นจะไปจะรับไหมว่าให้เลือกเธอไปแล้วไม่รู้ว่าเธอคนนั้นจะเข้าใจไหมว่าฟ้าบริจาคเลือดให้เธอตามสัญญาไม่ได้ซึ่งสายเองก็ไม่รู้ว่าภาษาป่วยเรากลับไปเข้าโรงพยาบาลนั้นอีกครั้งเธอคนนั้นจะกลับมาทวงสัญญากับสายหรือเปล่าจะมาในรูปแบบไหน เมื่อคิดได้ดังนั้นสาก็ไม่กล้าที่จะไปเหยียบโรงพยาบาลนั้นอีกเลย
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น