เรื่องนี้เป็นของน้องผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งไม่ได้บอกชื่อเอาไว้ Admin ขอได้ชื่อของน้องมาปั่นก็แล้วกันปัจจุบันปั่นและอยู่มหาวิทยาลัยปี 3 แล้วปั้นเป็นคนมีเซ้นตั้งแต่เด็กจะรู้สึกอะไรได้ไวกว่าคนอื่นเวลาไปที่แปลกๆ แล้วรับรู้ถึงอะไรบางอย่างมันจะสัมผัสได้ว่าตรงนี้ของแรงนะเวลาไปต่างจังหวัดมันจะถูกเพื่อนๆส่งให้ไปเป็นหน่วยกล้าตายอยู่เสมอ ย้อนกลับไปตอนประถมทันได้มีโอกาสคัดตัวเป็นนางรำของโรงเรียนซึ่งตอนนั้นภูมิใจมากเราได้ไว้ผมยาวมันเป็นนางรำตั้งแต่ปอ 1 ถึงมอ 6 ง่ายๆว่าพอจบจากประถมก็เป็นนางรำของโรงเรียนมัธยมต่อเลย ตอนประถมปั่นทำดีกว่าห้องนาฏศิลป์ที่ใช้สำหรับซ้อมรำจะอยู่ที่ตึกเก่าชั้น 2 ทางเดินไปตึกเก่านั้นเป็นทางแคบๆระหว่างตึกกับรั้วโรงเรียนตึกเก่านั้นมีแค่ 2 ชั้นชั้นล่างไม่เก็บของชั้นบนเป็นพื้นที่ของชมรมรำพันจำความรู้สึกที่เข้าไปในห้องนาฏศิลป์ครั้งแรกได้ดี แม้ตอนนั้นจะดีมากแต่ก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นไปด้วยสิ่งโบราณความรู้สึกเหมือนมีคนมากมายอยู่ในห้องนั้น ทั้งๆที่มีเด็กนักเรียนเพียงแค่ 4 5 คนที่เดินตามครูศรรามอยู่และนั่นเป็นครั้งแรกที่ปั้นได้รู้จักพ่อแก่เพราะแก่คือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราชาวนาฏศิลป์ ใครที่เข้าออกห้องมีจะต้องไหว้ทุกครั้งมีอยู่วันหนึ่งก่อนจะเริ่มงานวันพ่อก็มีการซ้อมใหญ่ในตอนเย็นและแผ่นเพลงเกิดมีปัญหาครูเลยให้มันไปหยิบอีกแผ่นมาให้ระหว่างทางเดินเล็กๆที่เดินไปฝันได้ยินเสียงระนาดเสียงดนตรีไทยที่ดังมาจากชั้น 2 ของตึกเก่าจนตันมาหยุดที่บันไดก็ยังคงได้ยินอยู่ปั๊มตัดสินใจก้มหน้าแล้วเดินขึ้นบันไดช้าๆจนถึงชั้น 2 แล้วเสียงเพลงก็เงียบลงทันทีที่ปั้นก้าวมาถึงหน้าประตู ในห้องนั้นไร้เงาคนมันเงียบนะไม่มีใครอยู่เลยปั๊มจึงรีบวิ่งเอาแผ่นเพลงเพราะจีบได้มันก็หมุนตัวเดินออกมาแต่ยังไม่ทันจะก้าวพ้นประตู เสียงเพลงก็ดังขึ้นอีกแล้วมันกลัวมากด้วยความที่ยังเด็กปั้นรีบวิ่งมาหาครูแล้วก็ร้องไห้หนักมากในตอนนั้นคิดว่าเหตุการณ์นี้หนักที่สุดเราตั้งแต่เจอมาแต่พอโตขึ้นถึงได้รู้ว่าสิ่งที่ปั้นจะต้องเจออีกนานมันน่ากลัวกว่านี้มาก เพราะเข้ามัธยมมันก็ยังอยู่ชมรมรำเหมือนเดิมแต่ช่วงม. ต้นมันก็อยากลองเล่นดนตรีไทยดูบ้างเลยเปลี่ยนไปลองเล่นระนาดเอกจนถึงมอ 3 ก็กลับมาเป็นนางรำเหมือนเดิมเรามันก็ทำให้ปันที่เจอกับเรื่องราวที่ทำให้ปันจะต้องจดจำไปจนวันตาย มันเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ปั่นช็อคคนทั้งชมรมชอบคนที่รู้เรื่องได้ยินได้ฟังก็ต่างพากันตกใจหมดเหตุการณ์ตอนประถมที่ปั่นเจอนาน เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยมากหากเทียบกับเรื่องนี้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นตอนที่ปั่นอยู่มอห้าบรรทุกอาจารย์คัดเลือกให้รำในวันพิธีเปิดตึกเรียนใหม่การแสดงมีหลายชุดชุดแรกเป็นรำอวยพรชุดที่ 2 เป็นรำสุโขทัยส่วนปั้นรำระบำกฤดาภินิหารผู้กับตัวพระซึ่งเป็นกระเทยเพื่อนของตนเองพวกเราก็ต้องเตรียมตัวซ้อมกันก่อนที่จะถึงวันจริง ปกติรำกฤดาภินิหารจะนิยมรำ 2 คู่มีตัวภาค 2 ตัวนาง 2 ความที่ตัวพระของโรงเรียนปานนั้นหายากจึงรำแค่คู่เดียวคือปันกับเพื่อนก่อนที่จะซ้อมรำมันจะไหว้พ่อแก่ทุกครั้งและกล่าวขอโทษทุกครั้งถ้า G ผิดพลาดตรงไหนอั้นรู้สึกใจหวิวๆตั้งแต่ตอนซ้อมก่อนวันงาน 2 อาทิตย์แล้วแต่มันก็คิดว่ามันคงคิดมากไปเองเพราะกระเทยเพื่อนปั่นนางก็พอจะมีเซ้นอยู่เหมือนกันแต่นางไม่พูดหรือทำอะไรมันจึงไม่คิดอะไรมาทุกวันตอนปันรอซ้อมรำพร้อมเพื่อนมันจะซ้อมท่าต่างๆรอก่อน ห้องซ้อมรำจะเป็นห้องกระจกกระจกรอบห้องเลยด้านหลังบนสุดจะเป็นพ่อแก่ทักมาจะเป็นชฎาเกี้ยวหัวชุดไทยและเครื่องประดับต่างๆตรงเนื้อกระจกกลางห้องจะมีหุ่นนางรำตัวพระกับตัวนางวางข้างบนทุกครั้งที่เราเพื่อนมาปั่นก็จะทบทวนท่ารำเพื่อซ้อมให้ไวขึ้นจะได้กลับบ้านเร็วๆที่รำชุดอื่นก็ทยอยกลับบ้านแล้วเพราะเวลาเลิกเรียนของมอ 5 ที่ 5 โมงเย็นว่ามันจะลงมาซ้อมรำเด็กๆก็กลับกันเกือบหมดวันนั้นปั้นซ้อมรำอยู่คนเดียวแต่ความรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนจ้องมองอยู่ตลอดเวลาเลี้ยงหัวรำท่าต่างๆหางตาจะมองเห็นเหมือนมีคนมา รำด้วยตอนนั้นมันกลัวมากเหงื่อแตกเต็มไปหมดทั้งๆที่ห้องซ้อมรำเป็นห้องแอร์และให้เพื่อนปั่นเปิดประตูเข้ามามันทำหน้างงๆแล้วถามมันว่ามีครูมาดูถ้าให้เหรอเห็นหญิงดำท่าเดียวกันเลย ปั่นเงียบไม่พูดอะไรจนเพื่อนสังเกตเห็นว่าฟันหน้า 4 ซี่ให้พักก่อนแล้วค่อยมาซ้อมกัน คืนก่อนวันจริงตอนรีบเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำเพราะต้องรีบไปโรงเรียนแต่เช้าช่วงที่ฟันกำลังเคลิ้มจะหลับฝันเห็นเงาจากแสงที่ลอดมาจากหน้าต่างตรงกลางห้องฝันเห็นภาพผู้หญิงคนหนึ่งกำลังร่ายรำอย่างอ่อนช้อยปั้นรีบข่มตานอนแล้วท่องนะโมตัสสะจนเผลอหลับไปพอตื่นนอนขึ้นปั้นก็รีบออกจากบ้านตั้งแต่ตี 5 เพื่อไปแต่งหน้าทำผม ตั้งแต่ปั้นก้าวออกจากบ้านมาก็หอนทันทีเหมือนกับวันนัดกัน มาในซอยหอนดังลั่นจนพ่อปานต้องขี่รถมอเตอร์ไซค์ออกมาคือทรงตัน พอมาถึงโรงเรียนปั่นก็มาแต่งหน้าทำผมการแต่งกายของระบำกฤดาภินิหารเป็นชุดเครื่องใหญ่หากนึกไม่ออกให้นึกถึงชุดนางสีดาในเรื่องรามเกียรติ์มันเป็นชุดแบบนั้นเลยเพราะแต่งตัวเสร็จตันรู้สึกอึดอัดมากจะว่าเพราะชุดมันแน่นไปก็ไม่ใช่มันอึดอัดอยู่ในอก ปั้นแต่งตัวเสร็จแล้วสักพักก็เลยเพื่อนปั่นก็เดินมาหานั่งแต่งตัวเสร็จแล้วเหมือนกันแล้วนางก็พูดออกมาว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็รำให้จบเพลงนะมีสติไว้มากๆเมื่อวานได้ยินดังนั้นก็แทบจะร้องไห้คำพูดของเพื่อนปั่นเหมือนกับมันบ่งบอกอะไรบางอย่างมันจึงทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น จนเวลาใกล้จะ 9:00 พิธีเปิดงานใกล้จะเริ่มแล้วการแสดงชุดต่างๆก็ไปสแตนบายที่หลังเวทีในสนามหน้าเสาธง การแสดงชุดแรกและชุดที่ 2 ผ่านไปจนถึงการแสดงของปันปันและเพื่อนร่ายรำตามแบบที่ซ้อมกันมาใบหน้ายิ้มแย้มทั้งทั้งที่ในใจมันก็กลัวเหลือเกิน ความรู้สึกอึดอัดทวีเพิ่มมากขึ้นจากที่รำกันแค่สองคนมันก็สัมผัสได้ถึงนางรำอีกคนที่ยืนรำอยู่ข้างหลังปั่น แม้ว่าเสียงดนตรีจะดังขนาดไหนแต่ปั่นก็ได้ยินเสียงหายใจฟืดฟาดอยู่ข้างหลังนั้นอยากจะวิ่งหนีให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็นึกถึงคำพูดของเพื่อนไปที่ได้บอกไว้ก่อนหน้านี้ว่าให้รำให้จบเอง จนถึงช่วงสุดท้ายของเพลงฝันเลี้ยงหัวไปทางซ้ายก็ได้ยินเป็นเสียงของผู้หญิงพูดว่าตั้งใจทำ พร้อมกับความรู้สึกเหมือนมีมือที่เย็นเฉียบมาจับที่หัวของเปิ้ลให้เยี่ยงอย่างช้าๆตามจังหวะเพลงมันเริ่มน้ำตาคลอรู้สึกเย็นไปทั้งตัวทั้งๆที่อากาศร้อนมาในใจอยากจะเร่งให้จบให้ไวๆจนอีกอึดใจต่อมาการแสดงของปันก็สิ้นสุดลงปั๊มตัวสั่นไปทั้งตัว สนต้องมีคนพยุงปั่นออกจากตรงนั้น อาจารย์พากันมานั่งพักและกระเทยเพื่อนปั่นก็วิ่งตามมาอาจารย์ถามว่าเกิดอะไรขึ้นถ้ามันยังไม่ทันได้พูดอะไรเพื่อนมันก็พูดว่ามีคนมารับก็พวกหนูเป็นตัวนางมายืนหลับอยู่ข้างหลังปัน ปั้นหันไปมองหน้าเพื่อนแล้วถามมันว่ารู้ได้ยังไงเพื่อนปันดีตอบว่าก็กูเห็นเงาใส่ชุดไทยเดินตามตั้งแต่ตอนแต่งตัวเสร็จแล้วเพราะตอนรำกูก็เห็นเขายืนรำอยู่ข้างหลังบางทีเขาก็ประคองมือดำวันนั้นทั้งวันมันอยู่ในอาการหวาดกลัวจนต้องโทรบอกแม่ให้มารับกลับบ้าน วันถัดมา พันก็มาโรงเรียนตามปกติแต่มีอาจารย์ท่านหนึ่งทักไปว่ากฤดาภินิหารรำเป็นคู่ไม่ใช่หรอทำไมเมื่อวานรำกัน 3 คน หลังจากวันนั้นปั้นรีบชวนกระเทยเพื่อนปั่นไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้แก่สิ่งที่มันมองไม่เห็นสิ่งนั้น จากนั้นมันก็ทำใจอยู่นานกว่าจะเข้าห้องนาฏศิลป์ได้แล้วตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาปั่นก็ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเลย
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น