เรื่องจากรุ้งเล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากอาหารจากเมืองผี เชื่อกันว่าความเร้นลับเหนือธรรมชาติย่อมจะมีอยู่ทั่วไปไม่ว่าในป่าเขาลำเนาไพรแม่น้ำลำคลองและหาดทรายชายทะเลในชนบทค่อนข้างเปล่าเปลี่ยวหรือแม้แต่ในเมืองที่แพรวพราวด้วยแสงสีหรือกะทึกครึกโครมหรือเสียงเครื่องจักรเครื่องยนต์และปลาน้อยใหญ่ทั้งหลายเป็นศูนย์กลางของความศิวิไลซ์แค่ไหนก็ไม่วายที่จะเกิดเรื่องเร้นลับน่าอัศจรรย์และพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ไม่ได้ดิฉันมีเรื่องน่าสยองที่เกิดขึ้นกลางวันแสกๆมาเล่าให้ฟังบริษัทของเราตั้งอยู่ในตึกชั้น 16 ย่านดาวน์ทาวน์ที่เจริญทางเทคโนโลยีสุดๆแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯก็ยังอุตส่าห์เกิดเรื่องน่าขนหัวลุกขึ้นมาจนได้เมื่อตอนต้นปีมีพนักงานสาวใหญ่บริษัทแห่งหนึ่งที่อยู่ชั้น 7 หัวใจวายในลิฟท์จะมีสาเหตุมาจากเบาหวานกำเริบจนช็อคหรือว่าแพ้ยาลดความอ้วนก็ไม่ทราบแน่ชัดแต่ทำให้คนที่ต้องใช้ลิฟท์เกิดอาการสะดุ้งผวาไปต่างๆกันแต่ส่วนมากก็ไม่มีใครพบเห็นเหตุการณ์สยองขวัญอะไรถึงประทังอาการปวดข้อเข่าหรือว่าผีค่อยๆจางไปนะปองแม่บ้านคุณตุ้ยนุ้ยของบริษัทเราโดนผีหลอกในลิฟท์สยองขวัญนั้นเอง เธอเล่าว่าวันนั้นออกไปสั่งหอยทอดกับผัดไทยมาให้พนักงานหลายคนขณะที่ของพี่ว่าอาหารกลางวันถุงใหญ่ขึ้นลิฟท์มาก็รู้สึกเสียวสันหลังช่องกลแต่ยังอุ่นใจที่มีคนอื่นๆอยู่ในลิฟต์ด้วยจนกว่าจะถึงชั้น 16 เขาก็ออกกันไปหมดเหลือเธออยู่คนเดียวกำลังจะถึงจุดหมายอยู่แล้วเชียวก็เกิดเรื่องสยองขึ้นก่อนอยู่ๆก็มีใครคนหนึ่งมายืนอยู่ข้างๆตัวแข็งทื่อจ้องมองไปข้างหน้านิ่งๆทำให้หน้าปลอมขนลุกซ่าหันขวับไปมองอย่างลืมตัวพนักงานสาวใหญ่ที่หัวใจวายตายไปแล้วนั่นเองโลกหมุนเคว้งคว้างไม่หมดใบหน้าขาวซีดค่อยๆหันมามอง น้าปองร้องกรี๊ดจะประตูลิฟต์เปิดพอดีเธอวิ่งถลาเข้ามาแล้วล้มแปะถุงอาหารหล่นจากมือหอยทอดกับผัดไทยกระจายเกลื่อนปล่อยออกมาเถอะพวกเราตกอกตกใจไปต่างๆกัน คราวนี้จะเข้าลิฟท์ไม่ว่าขึ้นหรือลงก็ต้องรอคนอื่นด้วยกลัวว่าจะเจอภาพสยองแบบน้าปองน่ะสิในที่สุดก็เกิดเรื่องขนหัวลุกขึ้นอีกครั้งจนได้นะปองลงรีบไปตอน 14:00 น 4 อย่างรีบร้อนจนลืมเรื่องกลัวผีเพื่อไปซื้อก๋วยเตี๋ยวเนื้อวัวเจ้าอร่อยหัวหน้าก็คือพี่พรรณรายเธอทำงานเพลินจนลืมอาหารเกือบ 1 ชั่วโมงแล้ว พอถึงได้นำก๋วยเตี๋ยวมาแกะถุงใส่ชาพร้อมกับเครื่องปรุงมาให้เรียบร้อย พ่อพี่ปั่นอะไรเลยหน้าขึ้นมองก็ปรากฏว่าน้าปองออกจากห้องไปดูพี่พูดจาแม้แต่คำเดียว แถมปิดประตูให้เรียบร้อยด้วยจนกระทั่งมีโทรศัพท์ขึ้นมาบอกว่าแล้วฟองเป็นลมตายในลิฟต์ชั้นล่างมือยังกำแบงค์ใบละ 100 บาทเอาไว้แน่นไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อเปิดออกก็มีผู้อื่นเด้อนอนฟุบงอเข่ามือเกร็งในตาเหลือกลานเบิกโพลงแสดงว่าเธอยังไม่ได้ออกไปซื้อก๋วยเตี๋ยวให้หัวหน้าน่ะสิแล้วจะเอากลับขึ้นไปใส่ชามในห้องเครื่องดื่มทั้งหลังตึกได้ยังไงกันแต่อายุก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อยมาให้หัวหน้าอีกต่างหากพี่พรรณรายหน้าขาวซีดทำท่าอื่นผมบอกไม่ถูกฝืนยิ้มทั้งๆที่หน้าตาคล้ายจะร้องไห้บอกว่าน้าปองเอาก๋วยเตี๋ยวมาให้ก่อนจะลงไปข้างล่าง ถ้าเช่นนั้นแล้วปองจะกลับแบงค์ร้อยไว้ในมือทำไมอาจจะมีเหตุผลว่าคนอื่นอาจจะวานน้าปองลงไปซื้อของอีกแต่ถามใครก็ปฏิเสธทั้งนั้นโดยเฉพาะเหตุผลสำคัญก็คือก๋วยเตี๋ยวชามละ 40 บาทแต่น้าปองไม่ได้ส่งเงินทอนหรือแม้แต่วางบนโต๊ะให้หัวหน้าทั้งๆที่ไม่เคยทำแบบนั้นมาก่อนพี่พันนารายอุตส่าห์หาทางออกให้ตัวเองด้วยเหตุผลง่ายๆว่าน้าปองอาจจะลืมไปเพื่อไม่ให้ปัญหาคลุมเครือและค่าใจพวกเราในอ้นพนักงานใหม่ต้องรับหน้าที่ไปถามแม่ค้าก๋วยเตี๋ยว ว่าน้าปองมาซื้อเล็กชิ้นไม่งอกตอนเวลาเท่านั้นเท่านี้หรือเปล่า ไม่ช้าในโอนก็หน้าซีดปากสั่นก็บอกเสียงแหบแห้งว่าวันนี้ยังไม่เห็นหน้าและมองเลยสักครั้งเดียวแล้วก๋วยเตี๋ยวชามนั้นมาจากไหน พี่พรรณรายวิ่งเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำเป็นใครก็คงคลื่นไส้เหมือนกัน เมื่อรู้ว่าได้เปิบพิสดารโดยไม่ได้ตั้งใจกินก๋วยเตี๋ยวจากเมืองผีน่ะสิ แล้วเรื่องราวทั้งหมดก็จบลงเพียงเท่านี้ครับ
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น