เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อวันศุกร์ที่แล้วตอนช่วงประมาณ 3 ทุ่มขณะที่ผมกำลังลงลิฟท์อยู่ก็มีสายเข้ามือถือผมผมก็รับสายตามปกติเสียงในสายพูดกับผมแบบขาดๆหายๆและก็ไม่แสดงเบอร์โทรเข้าผมก็คิดว่าเป็นเพราะกำลังลงลิฟสัญญาณอาจจะไม่ดีแต่จับใจความว่าเป็นเพื่อนผมคนนึงตั้งแต่สมัยเรียนประถมโทรมาสวัสดีครับนักเปล่าใช่นัดไหม ใช่ครับใครครับเนี่ยเราโดนเองยังจำเราได้ไหมจำได้ว่าไงเพื่อนเสียงแปลกๆเป็นอะไรหรือเปล่าว่าเราเสียว่างๆก็มานะเสียใจด้วยเดี๋ยวเอาเป็นว่าจะไปเสาร์นี้แล้วกันแล้วสายก็ตัดไปออกวันเสาร์ผมก็เดินทางไปบ้านของโดมซึ่งอยู่จังหวัดกาญจนบุรีแต่กว่าผมจะทำธุระเสร็จกว่าจะเดินทางไปถึงก็ประมาณ 2 ทุ่มแล้วพอไปถึงบ้านของโดมผมก็เจอกับพ่อของเธอผมก็เท้าขวาไม่ทันฟังแล้วก็ถามหาดูเพื่อนของผมพ่อของโดมบอกว่าโดมอยู่ที่วัดถึงวัดห่างจากบ้าน 30 กว่ากิโลไว้พรุ่งนี้เช้าจะพาไป คืนนี้นอนกันที่บ้านก่อนผมก็ไม่ได้คิดอะไรก็กลับครับไปตามประสาบ้านของโดมบ้านไม้สองชั้นเก่าๆหลังไม่ใหญ่มากพอเข้าไปในบ้านสิ่งแรกที่เห็นคือโรงครับโรงศพย่าของโด่งดังอยู่ชั้นล่างของบ้านก็เอาของกินมาให้ผมแล้วก็บอกกับผมว่ามาเหนื่อยๆไปอาบน้ำก่อนก็ได้เดี๋ยวจะได้มานอนพักผ่อนผมมองไปรอบรอบเห็นแม่ของโดมนั่งหน้าเศร้าหันหน้ามาทางผม ผมก็ยกมือไหว้แม่โดมก็พยักหน้ารับผมก็ไม่ได้คิดอะไรก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าพ่อมาถามผมว่าจะนอนตรงไหนจะได้เอาที่นอนให้พอดีผมเห็นชั้นล่างมีเตียงไม้ไผ่อยู่ผมก็เลยบอกไปว่าพ่อครับเดี๋ยวผมนอนตรงนี้ก็ได้พ่อถามผมว่านอนได้นะกลัวนะผมก็ได้ครับสบายมากแต่ในใจก็เสียวอยู่ต่างจังหวัดนอนกันเร็วครับ 4 ทุ่มนี่ก็เงียบกันหมดแล้วด้วยที่ผมทำงานมาเหนื่อยบวกกับการเดินทางมาจากกรุงเทพมาเมืองกาญมันทำให้ผมรู้สึกเหนื่อยและเผลอหลับไป ณนัดเสียงเรียกเบาๆค่อยๆหูผมตอนกลางดึกทำให้ผมค่อยๆลืมตาแล้วลุกขึ้นมาดูรอบๆตัวผมว่ามีใครมาเรียกแต่ก็ไม่เห็นใครพอดูแล้วไม่มีใครผมคิดว่าตัวเองคงฝันหรือหูแว่วไปก็เลยนอนต่อดีกว่าอากาศยิ่งหนาวอยู่ฝนข้างนอกก็ตกแต่จังหวะที่ผมกำลังจะเอนตัวลงนอนหางตาผมเหลือบไปเห็นที่โรงย่าของ dofollow งครับค่อยๆแง้มออกด้านบนทันใดนั้นสิ่งที่ผมไม่อยากให้เชื่อตาตัวเองเลยว่าผมจะเห็นก็คือมือครับมือจริงๆ อ้ายยื่นออกมาจากในโรงไม่หยิบไข่ต้มในถ้วยที่วางไว้ข้างโรเอาแล้วในใจที่ว่าเจอแล้วผมชาเลยครับเหมือนตัวเองขยับไม่ได้แล้วก็ได้ยินเสียงผู้หญิงว่าพูดค่อยๆผมนอนเถอะดึกแล้วแล้วก็เหมือนโลกมันมืดไปผมสลบไปเลยครับมาสะดุ้งตื่นอีกทีก็เช้าแล้วพ่อของธงอาเซียนวันนี้จะย้ายศพย่าของโดมไปไว้ที่วัดเห็นญาติก็ช่วยกันเอาลงยาของโดมขึ้นรถ 6 ล้อไปที่วัด เพราะมาถึงที่วัดออกของโดมก็มาถามผมว่าจะไปหาดมไหมผมก็ตอบว่าไปสิครับพ่อแล้วพ่อก็ถามผมว่าเมื่อคืนนอนหลับสบายไหมผมก็ได้แต่พยักหน้า พ่อโด่งพาผมเดินอ้อมศาลาไม้เก่าๆวัดนี้เป็นวัดป่าครับไม่ค่อยเจริญพอถึงศาลาไม้เก่าๆอีกหลังพ่อบอกกับผมว่านี่ไงโดมสิ่งที่ผมเห็นคือโรงครับแล้วก็รูปเพื่อนที่ชื่อโด่งดังอยู่ข้างหน้าผมพูดไม่ออกเลยครับรู้สึกว่าความกลัวมันเริ่มเข้ามาในหัวสมองผมพ่อของโดมบอกกับผมว่ายกขี่มอเตอร์ไซค์ไปชนกับท้ายรถสิบล้อตายได้ 3 วันแล้วผมพึ่งเข้าไปเลยอย่ารู้เขาก็ตอมใจตายตามไปด้วยผมเลยถามพ่อของโดมว่าแล้วแม่ล่ะครับไม่เห็นท่านมาด้วยเพราะของโดมบอกกับผมว่าแม่โดมเสียไปตั้งแต่ต้นปีแล้วตอนนี้ทางบ้าน ก็เหลือพ่อคนเดียวนี่แหละยังไม่รู้จะได้ตามพวกเขาไปวันไหนเลยผมอึ้งเลยครับทำอะไรไม่ถูกเมื่อช่วงบ่ายๆผมรู้สึกว่าตัวผมเองเริ่มไม่ไหวแล้วก็เลยลาพ่อของตัวกลับกรุงเทพกลับมาถึงอาบน้ำเสร็จสลบเลยครับใครกินเพิ่งจะฟื้นนี่แหละแล้วเรื่องราวของผมก็มีเพียงเท่านี้ครับ
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น