เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจรืงเมื่อ 10 กว่าปีก่อน ตอนนั้นผมได้ทำานพิเศษเป็นดีเจให้กับร้านคาราโอเกะแห่งหนึ่งนอกนเหนือจากงานประจำที่ทำอยู่ และมันเป็นเหตุการณ์ที่ยังจำได้ถึงทุกวันนี้ ตอนนั้นเป็นเวลาตี 2 กว่าๆแล้วผมก็หยิบแผ่นเพลงสุดท้ายเข้าเครื่องเพื่อลำลาแขกโต๊ะสุดท้ายแช่นกัน หลังจากออกมาก็ไปเรียกแท๊กซี่กลับบ้านระยะทางที่กลับบ้านจากซอยสนามแดงเทพารักษ์ไปรามคำแหง มันค่อนข้างเปลี่ยวพอสมควรเลยทีเดียว แท๊กซี่ก็ขับมาเรื่อยๆเสน้ศรีนคริน พอมาถึงช่วงหนึ่งของถนนที่แสงไฟสลั่วๆสีส้ที่จะพอให้เห็นเงาคนยืนกันอยู่แถวเกาะกลางถนน ในสมัยนั้นเกาะกลางก็ยังเป็นท้องร่องหญ้ารกๆ แต่พอมีสะพานไม้เล็กๆที่พอให้ข้ามได้อยู่บ้าง ตอนนั้นผมก็เลยคิดว่าคนพวกนี้มารอข้ามถนน พอรถขับมาถึงตรงที่เห็นเงาคนก็เกิดเสียงชนอย่างดัง จนตัวผมกระเด็นกระดอนอยู่ภายในรถมันชนแรงมากๆ จนผมตกใจมากว่ามันเกิดอะไรขึ้นเพราะไม่เห็นมีอะไรผ่านหน้ารถเลยสักอย่าง แท๊กซี่ก็รีบเหยียบขันเร่งไม่ยอมจอด แผมได้สติจึงหันมองไปดูที่กระจกหลัง ก็เห็นเงาเหล่านั้นเดินอยู่ตรงถนนเร็วไปหมด คนขับแท็กซี่ก็ขับมาเรื่อยๆจนมาติดไฟแดงอยู่แยกพัฒนาการ แล้วเค้าก็เปิดประตูออกไปก้มๆเงิยๆ ดุที่หน้ารถ ผมรู้สึกสงสัยและทนไม่ได้เลยถามไปว่าชนอะไรไหม เค้าก็บอกไปว่าไม่มีรอยอะไรเลย พอมาคิดดูแล้วกับเสียงทีชนมันดังมาก จนตัวกระเด็งกระดอนผมจึงถามไปอีกคำหนึ่งว่าใช่คนไหม เขาตอบกับมาว่าไม่ใช่ผมเลยไม่จอดไงแล้วเราสองคนก็นั่งเงียบ แล้วสักพักคนขับแท๊กซี่ก็เริ่มเล่าว่า ผมเจอบ่อยมีอยู่ครั้งหนึ่งมายืนโบกรถผมก้รับขึ้นมาแต่พอขับไปสักพักอยู่ๆก็หายไปเลยแล้วอย่าลิมไปทำบุญด้วยนะ และนั้นเป็นคืนสุดท้ายที่ผมไปทำงานที่นั้น และเรื่องก็มีเพียงเท่านี้ครับขอขอบคุณผู้ที่มาอ่านทุกท่าน
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น