เรื้องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นมาจากพี่ชายของผมเองชื่อพี่กรีน ตอนนั้นพี่ผมอายุ 12 ปีพวกเราใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพก็ใช้ชีวิตอยู่อย่างปกติเหมือนครอบครัวคนอื่นอย่างทั่วไป จนมีอยู่วันหนึ่งซึ่งเป็นวันหยุดพวกเราไม่ได้ไปโรงเรียนก็เลยตื่นสายได้ ส่วนพ่อกับแม่ ก็ไปธุระกันข้างนอกแต่เช้า พอตื่นมาผมกับพี่รู้สึกหิวมาก จึงเดินไปดูที่ห้องครัว ระหว่างที่เดินไปนั้นมันมือสลัวมาก เพราะหน้าต่างปิดหมดทุกบาน แสงจากภายนอกส่องมาได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อพวกเราเดินไปถึงตู้กับข้าว แล้วเปิดออกดูก็พบว่าไม่มีอาหารอะไรให้กินเลย เพราะแม่ไม่ได้ทำให้เหมือนกันทุุกครั้ง พี่กรีนจึงบอกกันผมว่าไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อก็แล้วกัน ส่วนตัวผมเองก็ไปกับพี่เค้าด้วย พอไปถึงพี่กรีนก็หยิบขนมปังสอดไส้มา 2 ห่อ ข้าวกล่องอีกหนึ่งกล่องแล้วก็เครื่องดื่มแบบที่เป็นขวดแก้วมาอีกหนึ่งขวดสวนผมเลือกหยิบข้าวกล่องกับขนมอีกหนึ่งถุงพอจ่ายเงินที่เค้่เตอร์เสร็จแล้วก็ออกมา ซึ่งระหว่างกลับบ้านไปไม่กี่ร้อยเมตร ด้วยความหิวพวกเราจึงเดินไปด้วยกินไปด้วย พอพี่กรีนกินข้าวและขนมเสร็จจึงโยนขยะทิ้ง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เราเดินผ่านศาลพอดี ถุงขยะตกลงไปที่ข้างศาล ส่วนขวดน้ำไปกระแทกกับหลังคาศาลทำให้ชิ้นส่วนแตกหัก เมื่อผมเห็นดังนั้นก็ถามพี่ว่า พี่ๆทิ้งไปแบบนี้ไม่เป็นอะไรหรอ และพี่กรีนก็ไม่ได้สนใจและไม่ได้ตอบอะไร จนพวกเราเดินกลับไปถึงบ้าน พอมาถึงบ้านได้สักพักพี่กรีนก็บ่นว่ารู้สึกร้อน จึงเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็เห็นว่าหน้าตาที่กรีนนั้นหมองมากแต่ก็ยังไม่ได้ถามอะไรพี่กรีมบอกผมว่า อยากจะนอนพักผมก็เลยปล่อยให้พี่นอนพักแล้วเดินออกไปอีกห้องหนึ่งเพื่อเปิดทีวีดู แล้วก็นั่งกินข้าวกล่องที่ซื้อมาด้วย สักพักผมก็ได้ยินเสียงพี่กรีนร้อง เหมือนคนที่ตกใจกลัวเป็นอย่างมากผมตกใจรีบลุกจากหน้าจอทีวี รีบวิ่งมาที่ห้องของพี่กรีนโดยทันที เมื่อไปถึงผมก็ถามพี่ว่าเป็นอะไร พี่กรีนบอกว่ามีผู้หญิงนั่งทับอกของเขา และเด็กกำลังจับที่ขาอยู่ แล้วคนแก่อีกสองคนขับแขนของเขาเอาไว้ พี่กรีนขยับตัวไม่ได้แล้วร้องดังมากผมก็ทำอะไรไม่ถูกรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาแม่แต่แม่ก็ไม่รับสาย ผมพยายามโทรแล้วโทรเล่าแต่ก็ไม่มีใครรับสาย จีบรีบไปหาสร้อยพระมาใส่ให้พี่กรีน แต่พอคล้องคอปุ้บสร้อยก็ขาดโดยทันที ผมนึกขึ้นได้ว่าต้องเป็นเพราะศาลนั้นแน่ๆ รีบไปหาธูป ไฟแล็ค และรีบไปขอขมาที่ศาลหลังนั้น ในขณะที่ผมกำลังจุดธูปและขอขมาแทนที่กรีน ผมก็ได้ยินเสียงพูดดังออกมาจากศาลว่า "มึงไม่ได้ทำกูไม่รับกูจะเอาชีวิตมัน" เมื่อผมได้ยินก็ตกใจกลัวขนลุกไปทั้งตัว รีบวิ่งกลับบ้านไปดูอาการของพี่ชาย เมื่อผมไปถึงห้องผมก็พบว่าพี่ผม นอนตายอยู่บนเตียงในสภาพที่เหมือนคนทรมานเป็นอย่างมากมันน่ากลัวมากและผมก็เสียใจมาจึนถึงทุกวันนี้ที่ช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย และเรื่องก็มีเพียงเท่านี้ครับขอขอบคุณผู้ที่มาอ่านทุกท่าน
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น