แม่ของหยกเป็นผู้จัดการในร้านอาหารของเชียงใหม่ หยกจึงได้มีโอกาศไปช่วยแม่ทำงานที่ร้านด้วยทำให้เธอพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง เวลาอยากได้อะไรก็จะได้ไม่ต้องรบกวนให้แม่ซื้อให้ แม้จะทำงานได้ประมาณ 6 เดือนแล้วแต่หยกก็ยังอยู่ในฐานะเด็กใหม่ของร้าน จึงมักจะได้อยู่ที่ร้านดึกๆเป็นประจำ คืนหนึ่งประมาณ 4 ทุ่มกว่า หยกทำความสำอาดปิดไฟแล้วปิดประตูร้าน ขณะที่หยกกำลังจะขี่มอเตอร์ไซต์เพื่อกลับบ้าน เขามองไปในร้านแล้วเห็นเงาตะขุ่มตะขุ่มอยู่ที่บาร์ ตอนแรกหยกคิดว่าอาจจะเป็นพนักงานคนอื่นก็ได้ แต่ก็นิดขึ้นได้ว่าเธอเป็นคนปิดร้านคนสุดท้าย ซึ่งเป็นไปไม่ได้ว่าจะมีใครอยู่ในร้านอีก เธอคิดว่าอาจจะตาฟาดไปเองก็ได้ เหตุการณ์ในคินนั้นผ่านไป เวลาก็ล่วงผ่านจนหยกทำงานที่ร้านได้ 1 ปีแล้ว ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมสั้นๆของหยกพอดี ที่ร้านกำลังจะจัดงานเลี้ยง และมีการแสดงของพนักงานในร้านด้วย คืนนั้นเป็นวันอังคารหยกและรุ่นพี่วันนั้นต้องลองชุดการแสดง แต่รุ่นพี่ลืมหยิบหมวดที่ต้องใช้มาด้วย หยกจึงอาสาไปหยิบหมวกที่อยู่อีกห้องหนึ่งมาให้ พอเดินไปก็เจอผู้ชายตัวสูงๆ หัวโล้น ยืนหันหลังอยู่ เมื่อหยดเดินเข้าไปใกล้ๆผู้ชายคนนั้นก็หันมาแล้วยิ้มให้กับหยก แต่มันไม่เหมือนยิ้มธรรมดาเหมือนปกติทั้วไป เพราะเขาฉีกยิ้มจนปากแถบจะถึงใบหู ดวงตาค่อยๆถลนออกมา จนเกือบหลุดออกจากเบ้า หยกกลัวมาตัวแข็งถื้อก้าวจาไม่ออก ขณะที่กลัวจนแทบจะสิ้นสติก็ได้ยินเสียงลูกพี่เรียก หยกจึงรีบวิ่งกลับไปแบบไม่คิดชีวิตหลังจากคืนนั้นผ่านไป 3 เดือนก็มีพนักงานใหม่ที่ร้านแล้วเจอเหตุการณ์คล้ายๆกับที่หยกเจอ ทั้งหยกและพนักงานใหม่จึงไปเล่าให้ผู้ใหญ่ฟัง ผู้ใหญ่ก็เลยบอกมาว่าเจ้าที่ที่นี่แรงมาก ใครมาทำงานที่นี้ต้องไปไหว้เจ้าที่กันทั้งนั้น แต่หยกและพนักงานใหม่ไม่เคยไหว้เจ้าที่เลยสักครั้งจึงมักจะเจอเรื่อแปลกบ่อยๆเมื่อทั้งสองไปไหว้เจ้าที่อย่างที่แนะนำหลังจากนั้นหยกและพนักงานใหม่ก็ไม่เคยพบเจอเหตุการณ์อะไรแปลกๆอีกเลย และเรื่องก็มีเพียงเท่านี้ครับขอขอบคุณผู้ที่มาอ่านทุกท่าน
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น