เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อตอนที่แม่ของเราเข้าโรงพยาบาลเพราะต้องผ่าตัดไส้ติ่งตอนนั้นมันเป็นช่วงปิดเทอมเราจะไปนอนเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาลแม่ของเราพักอยู่ที่ชั้น 9 ตึกหนึ่งระหว่างที่เรากำลังหลับอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนลมพัดมาดูการ์ตูนออกไปเป็นคนเปิดประตูแล้วก็นอนต่อในตอนเช้าเพราะเราตื่นขึ้นมาแม่ก็ถามว่าเมื่อคืนทำอะไรเสียงดังเชียวเราก็ได้แต่ส่ายหน้าเลยบอกไปว่าไม่ได้ทำอะไรเลยจะมีประตูเปิดเองแม่ของเราก็บอกว่าสงสัยลืมล็อคประตูเปิดเราไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรวันนั้นเราก็อยู่กับแม่ทั้งวันจนตกดึกไปหน่อยๆ เราก็บอกแม่ไปว่าหิวเงินลงไปซื้ออะไรกินข้างล่างหน่อยตาโรงพยาบาลหัวหน้าโรงพยาบาลมีของขายเยอะแม่ก็ให้เงินเราก็ลงลิฟท์ไปกับนางพยาบาลคนเราก็เดินไปหน้าโรงพยาบาลมองหาร้านอาหารที่น่ากินหน่อยแล้วก็ตัดสินใจเข้าไปที่ร้านราคามันถูกดีพอแค่นี้ใช่ไหมเราก็พยักหน้าไป พนักงาน ถ้าเราเป็นคู่แล้วก็ยืนรอรับออเดอร์สั่งพาสต้าไปจ่ายแต่พนักงานก็ยังรออยู่ก็ไม่รู้ว่าเขารออะไรเราเลยบอกว่าเอาแค่นี้นะ สั่งอาหารให้น้ำเปล่าที่เราสั่งมาส่งในเวลาไม่นานและอีกคู่หนึ่งอาจารย์โตก็มาถึงแล้วนั่งกินมันอยู่กินหมดก็จ่ายเงินแล้วก็เดินออกไปจากร้านจะได้ยินเสียงพนักงานที่รับออเดอร์โต๊ะของเรา เราพูดว่าทำไมกินอยู่คนเดียวเลยใจความคำพูดของเธอที่เราจับได้ก็ประมาณนี้เพราะไม่รู้ว่าเธอพูดถึงใครแต่ก็ไม่สนใจมันเท่าไหร่เรายืนรอลิฟต์ มาแล้วก็เข้าไปคนเดียวเวลามันผ่านไปช้ามากลิเบอร์ตี้ชั้น 3 โชคดีที่มีพยาบาลเข้ามาในชีวิตด้วยเพราะฉันก้าวเดินออกไปพยาบาลในลิฟท์ เรียกเรา แล้วบอกว่าหนูเช็ดหน้าตกจากเธอส่งมาหน้าสีขาวมาให้เราและเราก็รับมันไว้ก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดสนิทเรามองไปในทิศทางภายในลิปมันเป็นกระจกแล้วเห็นภาพสะท้อนของตัวเองและใครอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆเราและทางเราตอนนั้นไม่มีใครเอาทิ้งไว้เช็ดหน้าลงกับโต๊ะเล็กๆแถวนั้นแล้วรีบเดินเข้าไปในห้องเพื่อหาแม่ทันทีแม่ของเราหลับไปแล้วด้วยความกลัวแล้วรีบนอนกับผ้าทันทีตกเบ็ดเสียงดังแปลกๆก็ดังขึ้นแล้วลืมตาขึ้นมาแล้วกดว่าประตูต่อระเบียงนั้นค่อยๆเลื่อนเพื่อนเองตอนนั้นเรากลัวมากไม่มีแรงแต่ไม่มีเสียงที่จะร้องแล้วได้แต่นั่งมองดูประตูเปิดจนสุดเลยมันค่อยๆเลื่อนไปจนสุดแล้วเราก็สะดุดกับอะไรบางอย่างที่เป็นสีขาวพื้นบางๆผ้าเช็ดหน้าผืนที้พยาบาลส่งให้เราในลิฟและเพียงแค่วูบเดียวเท่านั้นที่เหมือนลมจะพัดแรงมากผ้าเช็ดหน้าผืน นั้นปลิวมาติดที่ประตูและเราก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่คุณตาตกลงไปจากระเบียงผู้หญิงที่เราเองเราจำได้ว่าเป็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆตอนที่เรามองกระจกนิดนั่นเองเพราะตอนเช้าเราก็เล่าให้แม่ฟังแม่ของเราก็บอกว่าสงสัยเป็นคนไข้ที่เคยอยู่ห้องนี้เพราะเมื่อวานนางพยาบาลเขาเล่าให้แม่ฟังว่าคนไข้ห้องนี้เคยกระโดดตึกตายเราได้ยินเสียงนั้นจึงไม่กล้าออกไปไหนคนเดียวเลยหลังจากนั้น 3 วันแม่เราก็ได้ออกจากโรงพยาบาลและกลับไปนอนพักที่บ้าน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น