เรื่องนี้มันเกิดขึ้นกับเราเอง พ.ศ. 2549 หลังจากจบปริญญาโทเราได้ย้ายมาเป็นโรงพยาบาลวิชาชีพที่โรงบาลเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดเพรขบุรีเราทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ได้ประมาณ 6 เดือนก็ป่วยเป็นอีสุกอีใสจากคนไข้ที่มารักษาเราจึงได้นอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเวลาประมาณ 10 วันโดยห้องที่เราได้พักเป็นห้อง 409 ช่วงพักสองวันแรกที่พักอยู่ที่โรงพยาบาลก็ปกติดีไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนมาในคืนที่ 3 ตอนนั้นเป็นเวลา 3 ทุ่มเศษเราจำได้ว่าได้กินยาลดไข้ไป แล้วก็ล้มตัวลงนอนเพื่อนที่จะนอนพักพอเริ่มเคลิ้มหลับเราก็รู้สึกว่ามีคนมายืนอยู่ที่ปลายเตียงจึงลืมตามองก็เห็นคนแปลกหน้า 4 คนยืนอยู่ที่ปลายเตียงของเราคนแรกเป็นผู้ชายใส่กางเกงขาสั้นแต่ไม่ใส่เสื้อเนื้อตัวมีบาดแผลเต็มไปหมด และมีเลือดไหมออกมาที่ใบหน้าคนที่สองเป็นผู้หญิงผมสั้นสวมเสื้อคอกระเชาใบหน้าเชียวช้ำที่ใบตามีเลือดไหลออกมาทั้ง 2 ข้างอีกสองคนน่าจะเป็นเด็กผู้ชายอายุประมาณ 15 ปีหรืออยู่ในช่วงมัธยมต้นทั้งสองใส่ชุดนักเรียนที่เต็มไปด้สนเลือด พวกเค้าทั้งหมดยืนมองเราอยู่ที่ปลายเตียง สักพักเราก็ได้ยินเสียงพูดออกมาแต่ไม่มีใครขยับปากเค้าบอกว่าพวกเค้ามาเยี่มเราเพราะรู้ว่านอนป่วยอยู่โรงพยาบาลนี้ ตอนนั้นเรารู้สึกเย็นสันหลังวาบและขนลุกไปทั้งตัวและทำอะไรไม่ถูก เมื่อเราเริ่มตั้งสติได้เราก็เริ่มท่องอิติปิโสแล้วค่อยๆหลับตาลงเพราะกลัวว่าจะควบคุมสติเอาไว้ไม่อยู่เราท่องไปเรื่อยๆ จังหวะนั้นก็มีพยาบาลเข้ามาในห้องพอดี ผี 4 ตนนั้นหายไปแล้วพยาบาลกำลังถือขวดน้ำเกลืออยู่เพื่อที่จะมาเปลี่ยนให้แล้วเธอก็ถามเราว่ากำลังสวดมนต์อยู่หรอค่ะ ส่วนเราได้แต่พยักหน้ารับแล้วตอบไปใช่ ในขณะนั้นไม่สามารถขมตาหลับได้เลยเพราะความหวาดกลัวยังคงอยู่จึงขอยานอนหลับจากพยาบาลเพื่อให้ตัวเองได้กลับสนิทแต่เราก็ไม่ได้เล่าอะไรให้พยาบาลฟัง หลังจากที่พยาบาลเปลี่ยนขวดน้ำเกลือเสร็จก็ออกไปแล้วนำยานอนหลับมาให้เรากินยานอนหลับไป 1 เม็ดหวังว่า แต่เหตุการณ์กับตรงกันข้าม เรากลับนอนไม่หลับทั้งคืน พอเช้าวันรุ่งขึ้นเราก็ได้ซื้อพวกมาลัยไปไหวที่ศาลภูมิของโรงพยาบาล แล้วเอามาไว้ตรงหัวเตียงที่เรานอนด้วยหลังจากเหตุการณ์ในวันนันเราก็ได้สวดมนต์ และแผ่เมตตาทุกคืนก่อนนอน ก็ไม่เจอเหตุการณ์เช่นคืนนั้นอีก และเรื่องก็มีเพียงเท่านี้ครับขอขอบคุณผู้ที่มาอ่านทุกท่าน
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น