สวัสดีครับวันนี้เรื่องเล่าสยองขวัญขอนำเสนอเกี่ยวกับประสบการณ์ขนหัวลุกที่โรงแรมจิ้งหรีดแห่งหนึ่งสมัยหนุ่มผมได้ชื่อว่าเป็นนักเที่ยวฉกาจฉกรรจ์คนนึงในฐานะเด็กกรุงเทพตัวจริงเสียงจริงก็คือเกิดที่นี่และเรียนหนังสือจนโตเป็นหนุ่ม อายุต้นสามสิบก็ตะลอนตะลอนอยู่ในเมืองหลวงนี่แหละครับ ต่างจังหวัดนานๆถึงจะโผล่ไปเที่ยวสักครั้งบ้านช่องที่ไม่ใช่ๆอยู่ถนนทรงวาดครับแถวราชวงศ์หรือเยาวราชในถือเป็นบ้านตัวเองเพราะยังเป็นเพื่อนจนทะลุปรุโปร่งเกิดกล้าเข้ามีเพื่อนฝูงเยอะแยะเลยได้ไปเที่ยวถึงเกาะเต่าเกาะโพธิ์ยันต์โรงหมูตรอกสลักหินหัวลำโพงที่มีตัวสมัยนั้นเรียกผีเสื้อราตรีคือใครว่าแถวนั้นนักเลงเยอะคงไม่จริงมั้งครับขอเป็นเพื่อนผมล้วนแต่นักเลงเรียกพี่จะเข้าตรอกไหนซอยเปลี่ยนรองเมืองหรือข้ามฟากไปสะพานเหลืองบอกได้คำเดียวว่าหายห่วงจริงๆ สมัยนั้นถือว่าเป็นแหล่งกินเที่ยวเล่นๆนะครับไม่ว่าใครชอบอะไรเป็นมีสนองทุกอย่างโรงแรมใหญ่ๆเห็นไทเป 22 กรกฎาคึกคักแทบทั้งวันทั้งคืนโรงแรมเล็กๆซึ้งไมตรีจิตสันติภาพแล้วก็อีกหลายโรงแรมก็ด่าเดือนเต็มไปหมดรวมทั้งโรงแรมรายชื่อตามซอยแคบๆขนาดพอเดินสวนกันได้บันไดขึ้นอยู่ติดกับทางเดินนั่นเอง สนใจเลี้ยวขวาขึ้นไปได้ทันทีไม่ว่าบนวงเวียนหรือตามโรงแรมจิ้งหรีดที่ว่าจะมีผีเสื้อราตรีมาคอยล่าเหยื่อหน้าตาประมาณว่าไม่ต่ำกว่าร้อยคนขึ้นไปต่อมาเรียกว่าผีเสื้อราตรีไม่ถูกต้องแล้วนะครับเพราะพวกเธอเดินสายบิดสะโพกตอนกลางวันก็มี นักเที่ยวเรียกกันว่ารอบเช้ารอบค่ำไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับเราเช้านครา 8 โมงก็มายืนที่สอดส่ายสายตาหาเหยื่อกันแล้วราว 4 5 โมงเย็นถึงจะหายหน้าไปคราวนี้ก็ถึงเวลาของพวกรอบค่ำออกมาครอบครองพื้นที่แทนจนดึกดื่นค่อนคืนพวกนักเที่ยว ยืนยันตรงกันว่ารองเท้าขาวสวยหมวยอึ๋มกว่ารอบบ่ายแต่ทุกคนจะถือถุงโชคดีเป็นเครื่องหมายการค้าพวกเราชาวมักจะมาจากที่อื่นพวกรอบเย็นส่วนมากเช่าห้องโรงแรมจิ้งหรีดอยู่ต่างบ้านไปเลยอะไรก็ไม่น่าสนใจเท่ากับรุ่นพี่ที่พาผมขึ้นไปดูตัวตามห้องเลยเพราะสนิทกับหลงจู๊และสาวๆที่เช่าห้องอยู่ถาวรบางวันเราก็นึกครึ้มไปเปิดห้องโจ้เหล้าคุยกันเรื่องบ้าบ้าๆบอๆตามประสาขาเมาผมเคยเมาจนไม่อยากกลับบ้าน ขอนอนค้างที่นั่นเลยคืนแรกก็เจอดีเข้าเต็มเปาเลยล่ะครับคืนนั้นเป็นเพื่อนๆกลับกันหมดแล้วผมก็หลับสนิทอยู่บนเตียงเก่าแก่ไม่ต้องมีมุ้งแบบก่อนเพราะมีมุ้งลวดตามยุคสมัยไม่แน่ใจว่ากำลังตกอยู่ในความฝันหรือลืมตาตื่นกันแน่เมื่อได้ยินเสียงลากเกียไปมาอยู่หน้าห้องตามเรื่องกลิ่นแป้งน้ำชุนเชียวสะกดคำว่ารู้สึกว่าเหมือนอย่างประหลาดเสียงทุบประตูดังขึ้น 3-4 ครั้งผมอยากจะร้องถามว่าใคร จึงลุกไปเปิดประตูให้ดูรู้แน่แต่ทําไมหนังตามันหนักอึ้งเหลือเกินเนื้อตัวก็เหมือนถ่วงด้วยท่อนเหล็กถึงแต่ประหยัดไม่ไหวได้ยินเสียงโครมแล้วชายกำยำกว่าพันลวดเข้ามาผมคิดว่าเราออกไปด้วยความตกใจแต่ไม่ได้ยินเสียงตัวเองแม้แต่นิดเดียวเห็นหญิงสาวผมยาวนุ่งโสร่งดอกหนาเป็นออกจากเตียงเราพร้อมๆกับชายนั้นเชียงดาวดุเดือดพล่านเนื้อมีดถึงช่วงอกหญิงสาวอย่างเหี้ยมเกรียม ผมผลิกตัวถนนหลักตกเตียงตอนนั้นเสียงแผดร้องโหยหวนชวนสยองดังลั่นห้อง เลือดแดงฉานพุ่งกระฉูดราวกับน้ำพุโป่งดอกหนาหลุดกองกับพื้นสะโพกหนาขาวอวบขาวมีเลือดแดงๆไหลย้อยลงมาขณะที่ใช้นั้นเนื้อมีดขึ้นอีกครั้งคราวนี้ก็ร่วงลงที่ทรวงอกตัวเองจนมิดด้ามผมอ้าปากค้างตะลึงงันมีชายหญิงคู่นั้นหันขวับมาหาผมเหมือนเพิ่งจะมองเห็นร่างอาบเลือดและแววตาคุณขวางที่จ้องมองเล่นเอาผมแทบสติแตกในตอนนั้นนรกเป็นพยานร่างบาททั้งสองก้าวเข้ามาหาช้าๆขณะที่กรีดเลือดขาวรกรุงถึงแทคยอนผมอยากจะเป็นหมี แต่ก็ลุกไม่ไหวได้ไปตะกายหนีถอยหลังตาเหลือกหลานด้วยความหวาดกลัวสุดขีดแต่ร่างหญิงชายจากอเวจีคุณยังก้าวเข้ามาก้าวเข้ามาไม่หยุดยั้งสุดจะทนทานได้แล้วผมรู้สึกเหมือนสมองกำลังระเบิดเป็นเสียงร้องตะโกนแทบคอแตกแต่ได้ยินเสียงแว่วๆเท่านั้นเองก่อนที่สรรพสิ่งจะวูบวาบดับหายไปในพริบตา สะดุ้งตื่นขึ้นมาลุกพรวดขึ้นนั่งตัวสั่นเทาหอพักๆรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นระทบทวนการแตกรากเต็มหน้าผากสองแก้มเปียกโชกด้วยน้ำตาเหมือนกำลังตกอยู่ในความฝันไม่มีพิมพ์ดีดผลการออกไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำรวมแล้วเห็นออกจากโรงแรมตั้งแต่เช้าตรู่ตั้งแต่นั้นมาผมไม่กล้าไปนอนโรงแรมที่ไหนคนเดียวอีกเลยไม่อยากเจอเหตุการณ์เหมือนในคืนนั้นอีกและเรื่องราวทั้งหมดก็จบลงเพียงเท่านี้ครับ
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น