เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อผมกำลังศึกษาอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 2 ทุกวันเวลาตี 3 ผมจะต้องตื่นขึ้นแล้วนำมอเตอร์ไซต์ไปซื้อของที่ตลาดมาให้แม่เพื่อที่จะให้แม่ทำกับข้าวไปส่งที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ผมจะต้องไปซื้อของให้แม่อย่างนี้ทุกวันยกเว้นเพียงวันเสาร์ และอาทิตย์เพียงเท่านั้น วันหนึ่งผมก็ไปซื้อของที่ตลาดตามปกติเมื่อผมต้องขับรถผ่านเส้นทาง ที่จะมีข่าวเรื่องประสบอุบัติเหตุอยู่บ่อยๆ ก็ต้องขี่รถช้าลงแล้วต้องตั้งสติให้มากขึ้นพอขี่รถไปได้สักพัก ผมก็เริ่มออกลาย บรรเลงบิดรถมอเตอร์ไซต์คู่ใจ จนมาถึงศาลาสีเหลืองที่ใช้รอรถโดยสาร หรืออีกชื่อหนึ่งที่รู้จักกันดีก็คือป้ายรถเมย์ ที่อยู่ด้านซ้ายมือของผม เมื่อเลือบมองไปก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่ชุดสีขาวกำลังนั่งอยู่ที่ศาลา ผมคิดว่าจะไปส่งเธอเพราะช่วงเวลาแบบนี้มันอันตราย แต่ในใจผมก็ผลุดคิดขึ้นมาได้ว่า เวลาตี 3 กว่าๆแบบนี้ใครจะมานั่งรอรถเมย์ จากนั้นทักษะการหนีตำรวจก็ได้ประทุขึ้นมา ผมกำขันเร่งแน่น บิดจนมิด เผื่อที่จะขี่ผ่านจรงนั้นเห็นเร็วที่สุด แต่ปรากฏว่าผมวนกลับมายังจุดที่เจอเธออีกครั้ง ผมบิดหนีด้วยความเร็วอีกครั้ง แต่ก็ยังกลับมาที่เดิมอีก และเห็นอะไรเดิมๆซ่ำอยู่หลายครั้ง ผมวนกลับมาจนเห็นเธอลุกขึ้น แล้วเดินออกมาก ภาพที่ผมเห็นนั้นมันเหมือนกับสไลท์ที่ถูกฉายออกมาที่ละภาพอย่างรวดเร็ว ผมวนกลับมาจนเธอคนนั้นมายืนขว้างถนนจนต้องทำให้ผมต้องเบรคกระทันหัน เสียงล้อหน้าและล้อหลังที่เสียดสีกับถนนลั่นดัง "เอี้ยดดด" แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ค่อยๆอ้าปากแล้วพูดออกมาว่า "น้อง น้องเมายาหรือป่าว พี่เห็นน้องขี่วนมาหลายรอบแล้ว" ผมรู้สึกแปลกใจมากที่เธอคนนั้นพูดเหมือนคนปกติเลย ทั้งๆที่ทีแรกผมคิดว่าเธอเป็นผีสะอีก ผมจึงตอบไปว่า "พี่ พี่เป็นคนหรอ" ขณะที่ผมลงจากรถพี่เค้าก็ตอบกลับมาว่า "อ่าว ก็ใช่นะสิ แล้วคิดว่าเป็นอะไร" แล้วทำไมพี่ถึงใส่ชุดขาวละผมก็พึ่งมารู้ว่าพี่เขากำลังจะไปปฏิบัติธรรมที่วัดแถวนี้ แต่รอเพื่อนที่จะไปมารับอยู่ ผมจึงถามพี่เขาไปอีกว่า "พี่มานั่งอยู่ที่นี้คนเดียวไม่กลัวผีหรอ" พี่เค้าเงียบไปสักพัก แล้วก็ล่วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพาย เมื่อหยิบออกมาผมก็เห็นว่าเป็นที่ช๊อทไฟฟ้านั้นเอง แถมพี่เค้ายังพูดอีกว่า มีนี้แล้วควรจะกลัวไหมละ ผมจึงได้แต่เพียงยิ้มตอบรับไปแล้วพี่เค้าก็ถามผม แล้วผู้หญิงที่ใส่ชุดสีแดงไปไหนแล้วละ ผมแปลกใจในสิ่งที่พี่เค้าถามมากถึงตอบไปว่า ผมมาคนเดียว ไม่มีใครใส่ชุดสีแดงมาด้วยกัน แต่พี่เขากลับบอกว่า เห็นผู้หญิงใส่ชุดสีแดงนั่งซ้อนท้ายผมอยู่ ตอนนั้นผมตกใจมาก ใจหนึ่งพี่เขาคงอำเล่นแต่อีกใจก็นึกกลัวอยู่เหมือนกัน ผมได้เพียงแต่นึกในใจ พุทโธ ธัมโม สังโฆ กูโดนแล้ว ผมรีบบอกลาพี่เขาไป พอผมเริ่มก้าวขาแล้วขึ้นค่อมรถ ก็ได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหูบอกว่า "ไปส่งฉันที่วัดหน่อย" ผมรีบเผ่นออกจากตรงนั้น แล้วกลับบ้านทันที ผมรีบเข้าไปในห้องแล้วคลุมโปงอยู่อย่างนั้น พอรุ่งเช้าก็แต่งตัวใส่ชุดนักเรียน มุ่งหน้าไปวัดโดยทันที ผมขี่รถไปถึงวัดก็รีบไปหาหลวงพ่อ พอเจอหลวงพ่อยังไม่ทันได้พูดอะไร หลวงพ่อก็บอกกันผมว่า ขอบคุณนะไอหนุ่มที่พาเค้ามาส่ง ให้เค้าบำเเพ็ญบุญที่นี้ จนกว่าจะถึงเวลาอันควรเถอะ เมื่อผมได้ยินดังนี้นก็ถึงกับอึ่งไปเลย สมองผมมันตื่อไปหมด แล้วหลวงพ่อก็พูดขึ้นมาอีกว่า ถ้าอยากไปโม้ให้ใครฟังก็บอกไปว่า "วิญญาณที่มากับเองนะ ตอนที่เค้ามีชีวิตอยู่เขาใส่ชุดสีขาว แต่ด้วยอุบติเหตุรถชนทำให้เลือดที่ไหลออกจากร่างกาย ไปย้อมชุดขาวนั้นจนกลายเป็นสีแดง" ผมได้ยินที่หลวงพ่อพูดก็ยิ่งช็อกหนักเข้าไปอีก หลังจากที่ผมได้รับพรจากหลวงพ่อก็กราบลา แต่พอผมเดินออกมาที่บรรไดกำลังจะกลับ หลวงพ่อก็บอกว่า "เองดูผีเป็นตัวอย่างขนาดเขาตายไปแล้วยังอยากจะเข้าใกล้ธรรมะเลย" มีแต่เองนั้นแหละอยากรีบเข้าโลง ชอบนักขี่รถเร็วๆ ผมกลับหันไปมองหลวงพ่อ แล้วก็ยิ้มเจื้อนๆ จากนั้นผมก็เดินไปที่รถแล้วก้าวขาขึ้นรถเพื่อจะไป โรงเรียนต่อ ในขณะนั้นเองผมก็นึกขึ้นได้ ถึงคำพูดของพี่ผู้หญิง ที่ผมเจอที่ป้ายรถเมย์ที่พี่เขาถามว่า "พี่ผู้หญิงชุดสีแดงไปไหนแล้วละ" ประกอบกับที่หลวงพ่อพูดแบบนี้มันทำให้ผมขนลุกสู้ไปทั้งตัว เพราะนั้นก็หมายความว่าผมอยู่กับผีมาตั้งแต่ตี 3 จนมาถึงวัดแล้วละสิ และทุกวันนี้ผมก็ยังสงสัยว่าทำไมเขาต้องมากลับผมด้วย และเรื่องก็มีเพียงเท่านี้ครับขอขอบคุณผู้ที่มาอ่านทุกท่าน
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น