หลังจากครูวันวิสา 16 วามาเรียมีส่วนเกี่ยวข้องกับวิญญาณผีปอบที่เข้าไปทำร้ายคนในหมู่บ้านครูวนิษาก็พยายามติดตามว่ามาเรียมย้ายไปอยู่ที่ไหนแต่ก็ไม่มีวี่แววที่จะพบมาเรียมได้เลย จนเวลาผ่านไปหลายสิบปีรู้วันวิสาก็เกษียณและได้ไปเยี่ยมลูกชายที่จังหวัดสกลนครแล้วครูวรรณวิสาก็ต้องพบกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันแบบไม่ทันตั้งตัว ถ้าใครยังไม่ได้ฟังเรื่องราวน่าขนลุกทั้งหมดก่อนหน้านี้ก็สามารถย้อนกลับไปฟังเรื่องวิญญาณเฮี้ยนทายาทผีปอบได้ ส่วนใครที่ได้อ่านเรื่องราวก่อนหน้านั้นมาแล้วก็มารับฟังเรื่องราวกันต่อได้เลยครับ ขณะที่ครูวันวิสากำลังนั่งพักผ่อนอยู่ตรงมานั่งใกล้กับต้นไม้ใหญ่บริเวณหน้าบ้านครูก็หวนคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาในชีวิตเกือบ 30 ปีแล้วที่ครูวันวิสาคอยติดตามข่าวคราวของมาเรียมศิษย์รักที่หายเงียบไป วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกินตอนนี้ครูวรรณวิสาได้เกษียณอายุราชการแล้วรู้จะมีเวลาเดินทางไปเยี่ยมลูกชายที่แต่งงานแล้วไปสร้างครอบครัวกับภรรยาที่จังหวัดสกลนครลูกชายของครูวันวิสากำลังมีลูกเล็กๆอายุได้ 2 เดือนกว่าหน้าตาน่ารักน่าชังวนิษาเห่อหลานคนนี้มาเพราะเป็นหลานคนแรก จึงถือโอกาสนี้มาเยี่ยมลูกชายแล้วช่วยเลี้ยงหลานสักเดือนสองเดือนจากนั้นครูวันวิสาจึงจะกลับไปดูแลสามีต่อที่จังหวัดอุทัยธานีวันนี้ครูวันวิสานึกอยากจะไปทำบุญที่ว่าเราเพิ่งมาถึงหมู่บ้านที่ลูกชายพักอยู่ถึงบอกลูกชายให้เตรียมของไปถวายเพลที่วัดด้วยตอนนั้นแม่ยายแม่ของภรรยาลูกชายได้ทำแกงหมูป่าและทอดปลานิลเตรียมไว้เป็นอาหาร แม่ยายก็เลยแบ่งอาหารส่วนหนึ่งให้ไปทำบุญหลังจะค้าดอกไม้ธูปเทียนได้แล้วลูกชายก็ขับรถไปส่งครูวันวิสาที่วัดซึ่งวัดนี้อยู่ห่างจากบ้านประมาณ 1 กิโลเมตร พอถึงว่าลูกชายก็บอกว่าจะต้องไปทำงานต่อ ถ้าครูวันวิสาทำบุญเสร็จแล้วก็ให้โทรศัพท์ไปบอกลูกชายก็จะมารับเธอกลับไปที่บ้านครูวรรณวิสาไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของลูกจึงบอกไปว่าจะเดินกลับบ้านเองไม่ต้องเป็นห่วง หลังจากที่นำดอกไม้ธูปเทียนไปกราบพระพุทธรูปในโบสถ์เราครูวันวิสาก็หิ้วปิ่นโตใส่อาหารไปถวายพระเจ้าอาวาสถามสารทุกข์สุขดิบและสนทนากับครูวันวิสาข์อยู่นานคงเห็นว่าครูวนิษาเป็นคนต่างถิ่นจึงชวนคุยเพื่อให้สบายใจและผ่อนคลายความคิดถึงบ้าน หลังจากนั้นครูวนิษาก็ขออนุญาตลากลับรู้ตั้งใจว่าจะค่อยๆเดินตามถนนกลับบ้านครูวันวิสาเห็นว่าเป็นระยะทางที่ไม่ไกลมาจึงถือโอกาสนี้เดินออกกำลังกายและชมบ้านเมืองดูความเป็นอยู่ของผู้คนในภาคอีสานด้วยก่อนจะเดินออกไปจากว่ารู้วนิษามองเห็นว่าวัดนี้ดูร่มรื่นและกว้างขวางจึงคิดว่าจะเดินชมวัดสักครู่วัดนี้เป็นวัดป่าสิ่งก่อสร้างจึงไม่ใหญ่โตมโหฬารเหมือนกับว่าเป็น โบสถ์และวิหารส่วนใหญ่ทำจากไม้ดูท่าทางจะเป็นวัดเก่าแก่ที่มีมานานแล้วครูวรรณนิสาเดินชมบริเวณรอบๆก็เห็นคนที่ของพระสงฆ์อยู่หลายล่ะเมื่อเดินตามถนนมุ่งหน้าตรงมาทางด้านหลังของหวานก็พบลานนมมีสารละลายและกำแพงวัด ครูวนิษาสะดุดตาที่เห็นผู้หญิงนุ่งขาวห่มขาวคล้ายแม่ชีเกือบ 10 คนกำลังช่วยกันทำอะไรสักอย่างอยู่ไกลๆ คล้ายกับว่ากำลังทำอาหารกันอยู่เพราะเห็นมีควันลอยมาจากกระทะใบใหญ่แต่ละคนสาละวนกับการเตรียมอาหารกันอย่างอุ่นวายครูวันวิสาข์สนใจแม่ชีเหล่านั้นมาเพราะครั้งหนึ่งเคยนึกเลยว่าถ้าครูวันวิสาเกษียณอายุราชการแล้วก็อย่ากลัวหาความสงบในบั้นปลายของชีวิต ขณะที่ครูวรรณิษากำลังเพลิดเพลินในการชมอยู่นานก็ได้ยินเสียงเรียบๆเย็นๆดังมาจากข้างหลังว่า ครูวนิดาใช่ไหมคะ หอครูวรรณนิสาหันไปดูก็พบแม่ชีรูปหนึ่งเธอยืนยิ้มอยู่แม่ชีคนนี้อายุประมาณ 40 ปีเศษๆ เมื่อครูวันวิสาเพ็งพินิจอยู่แล้วก็ต้องตกตะลึงอย่างไม่เชื่อสายตาตนเองแล้วจึงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นว่ะแม่เลี้ยงแม่ชีขึ้นมาเรียมใช่ไหมแม่ชีรูปนั้นพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า ฉันแค่มาเรียม
เองจากคุณครู ดีใจเหลือเกินที่ได้พบคุณอีกครั้ง ครูวนิษาก็บอกว่า ครูก็คิดถึงแม่ชีมาเรียมและเป็นห่วงนะทำไมไม่ส่งข่าวมาให้กูทราบเลยว่าไปอยู่ที่ไหนเป็นอย่างไรบ้าง มาเรียมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่มีแววตาสำนึกผิดมาเรียมได้กล่าวว่าขอโทษครูวันวิสาและบอกเหตุผลว่าตอนนี้ไม่กล้าไปพบครูรอได้ทำความผิดไว้อย่างมหันต์ แล้วมาเรียนก็เชิญครูวันวิสาให้มานั่งที่มานั่งข้างๆศาลาลายพร้อมทั้งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงที่เธอหายไปทั้งหมดให้ครูวันวิสาฟังว่าต้นตระกูลของมาเรียมมีเชื้อผีปอบแล้วจะเลี้ยงผีปอบมารุ่นต่อรุ่นใหญ่ปู่ใหญ่ของมาเรียมก็เป็นทายาทของผีปอบเช่นกัน ยายจะต้องเลี้ยงวิญญาณของผีต่อคอยหาข้าวหาอาหารให้ผีปอบกินหากวันไหนผีปอบหิวมาอีกรอบจะออกไปสิงร่างคนที่มีจิตอ่อนหรือกำลังป่วยเป็นไข้ไม่สบายหอยกินตับไตไส้พุงจนคนคนนั้นตายลงท่าผีปอบตัวนั้นถูกกำจัดไปย้ายผู้ซึ่งเป็นทายาทพี่พ่อก็จะกลายเป็นผีปอบรุ่นต่อไปส่วนคนที่จะต้องเลี้ยงดูผีปอบใหญ่ปู่ก็คือมาเรียม จะย้ายผู้อยากจะตัดขาดจากวิญญาณผีปอบโดยการไม่เลี้ยงดูผีปอบอีกต่อไป
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น