เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในปี 2544 จำวันเดือนปีไม่ได้แน่ชัด เพระมันนานมากแล้วและผมก็ย้ายมาอยู่กรุงเทพนานพอสมควร จำได้แค่ว่าตอนนั้นมีงานวัดประจำปีของวัดหนองโว้ง เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ มีสถานที่แน่ชัด และมีอยู่จริง เขียนจากชีวิตจริงของ อาชีพหลักๆของคนที่นี่ ก็จะมีทั้งทำนา ทำไร่ แต่หลักๆ จะเป็นสวนกล้วยตานี (ขายใบตอง) สวนละมุด (มีเยอะมาก) และมีมะปรางบ้าง มะยงบ้าง กระท้อนบ้าง มะม่วง มะพร้าว แซมในบางสวน หากใครเป็นคนสวรรคโลก ผมเรียนอยู่ชั้น ม.ต้น กำลังเข้าสู่วัยรุ่น แม้ฐานะจะเข้าขั้นหาเช้ากินค่ำ แต่ก็มีแฟนคนแรกกับเขาเหมือนกัน ทุกๆคนคงจะรู้ดีว่า อานุภาพแห่งความรัก มันรุนแรงแค่ไหน ผมไปโรงเรียน แฟนก็มาคุยว่า คืนนี้เธอจะไปเที่ยวงานวัดหนองโว้ง (หากใครอยู่แถบนั้นจะต้องรู้จักงานวัดหนองโว้งแน่นอน) เป็นงานวัดที่ใหญ่และดังที่สุดในละแวกนั้น จัดทุกปี มีมหรสพมากมาย แฟนผมอยากเจอผมในงาน (มันก็เรื่องธรรมดาของหนุ่มสาวบ้านนอกในสมัยนั้น ที่จะเจอคนรักในตอนกลางคืนได้ที่งานวัด) ผมก็งานเข้าสิ เพราะผมเองฐานะไม่ค่อยดี เงินก็ไม่ค่อยมี แถมพาหนะที่จะไปไหนมาไหนได้ไกลๆในตอนนั้นก็มีแค่จักรยานคันใหญ่ๆของยายคันเดียวประจำบ้าน เจ้าของกระทู้เอง ก็ถีบได้ แต่ต้องยืนถีบไปตลอดทาง งานวัดหนองโว้ง เจ้าของกระทู้ต้องอาศัยดวงไม่น้อย ในการที่ยายจะพานั่งรถสามล้อเครื่องไปเที่ยวเหมือนบ้านอื่นๆ ซึ่งส่วนใหญ่มักจะได้ไปตอนกลางวันเป็นหลัก เพราะทางที่ค่อนข้างเปลี่ยวและไกลพอสมควร แล้วคืนนั้นที่แฟนนัดเจอ จขกท.ที่งานวัด ผมก็ซวยเพราะยายพาไปตอนกลางวันแล้ว ความที่อยากเจอคนรัก ทำให้ผมเกิดความใจกล้าบ้าบิ่น จะเอารถจักรยานยายไป คงโดนแกด่าเปิงแน่ เลยตัดสินใจ เดินไปก็ได้วะ ลองมาดูแผนที่ต่อไปนี้ครับ นี่คือแผนที่ จากบ้านผม ไปวัดหนองโว้ง คุณลองนึกภาพ ป่ากล้วยตานี สวนละมุด มะปราง มะพร้าว ให้เต็มแผนที่นี้ดูครับ กลางวันยังพอทำเนา กลางคืนนั้นเล่า ให้มเดินไปเขย่าประตูเมรุวัดหนองป่าตอยังดีเสียกว่าอีก เส้นทางที่มีบ้านคนไปตลอดทาง มี 2 ทางคือ 1.ทางสายสีแดง ซึ่งเป็นทางขนาดใหญ่ มีบ้านคนตลอดทาง 2.ทางสายสีเหลือง มีบ้านคนตลอดทางเช่นกัน แต่ทั้ง2ทางที่กล่าวมานั้น แม้จะไปได้อย่างสะดวกสบาย แต่ไม่เหมาะสำหรับเดิน เพราะมันอ้อมไกล 3.ทางสายสีดำ สมัยนั้นยังเป็นทางลูกรัง ปัจจุบันไม่แน่ใจว่าคอนกรีตเสริมเหล็กหรือยัง ทางสายสีดำมีบ้านบ้างประปรายตรงต้นทาง แต่พอกลางสายไป ก็จะคดเคี้ยว วก-วน ไร้บ้าน อุดมไปด้วยความทะมึนวังเวงของป่าละมุด ที่ผมเรียกว่าละมุด100ปี เพราะแต่ละต้น สูงเหมือนเปรตโยงโย่ ยิ่งถ้าเดินคนเดียวในทางสายสีดำตอนกลางคืนนะคุณเอ้ย นั่งรถไปกันหลายคน ยังเสียววูบๆ ดังนั้นกระผม หนุ่มน้อย ผู้มีจุดหมายอันแรงกล้าที่ต้องไปให้ถึงจุดหมาย จึงตัดสินใจ ใช้เส้นทางสีฟ้า (รอยประ) จริงๆมันไม่ใช่ทาง แต่มันเป็นสวนละมุด ปนสวนกล้วยตานี เหตุที่เลือกจะเดินตัดลัดไปแบบนี้ เพราะน่าจะถึงไวสุด และเป็นสวนที่เจ้าของพึ่งลงมือปลูกพืชพรรณอายุไม่กี่ปี จึงมีความโล่ง ไม่น่ากลัวเหมือนโซนทางสีดำ ผมก็ออกเดินกึ่งวิ่งไปในความมืด ที่ต้องรอให้มืด ก็เพื่อไม่ให้ยายรู้ว่าเราแอบหนีเที่ยว ผมในวัย14ปี เอาหน้าแฟนมาข่มความกลัวทั้งมวล เดินตัดลัดเลาะไปตามราวป่าผลไม้ และต้นกล้วยตานี ที่ยืนต้นทะมึนไหวๆจนบางครั้งต้องหันควับไปมอง แต่ไคล์แม๊กของการเดินในครั้งนั้น คือการต้องไปบรรจบกับทาง (วงกลมสีชมพู) อันมีเสียงลือเล่าอ้าง จากทวดที่เคยเล่ากรอกหูผมว่า ตรงนั้นมีผีหัวขาด ชื่อผีตาปุ่น ทวดเล่าว่าสมัยทวดยังหนุ่มๆสาวๆ ตรงนั้นยังเป็นแค่ทางดินเล็กๆเชื่อมระหว่างหมู่บ้าน ตาปุ่นแกเป็นคนรวย แกมักไปมาหาสู่แม่ม่ายคนท่าทองโดยใช้เส้นทางนั้นประจำ แกก็ขี่จักรยานของแกอยู่แบบนั้นเป็นปี ไม่มีอะไร แต่วันนึง มีคนไปพบตาปุ่นนอนตาย ที่น่าหวาดกลัวคือ ตาปุ่นหัวเกือบขาดเพราะโดนฟัน เป็นที่น่าสยดสยองมาก ทรัพย์สินก็หายไป เหลือแต่จักรยานคู่ใจ พอตาปุ่นตายโหงไป ก็มีคนเจอดี ไปเที่ยวงานวัดหนองโว้ง เดินๆอยู่ เห็นมีคนเดินนำหน้า ก็อุ่นใจคิดว่ามีเพื่อนร่วมทาง พอเดินเข้าไปใกล้ เห็นชัดๆตากลางคืนเดือนหงายว่า เห็น เป็นตาปุ่นมาเดินหัวร่องแร่งในสภาพตอนตายเลย คนเห็นก็ได้แต่วิ่งแหกปากลั่นป่าตอนกลางคืนไป แรกๆคนก็ว่า คนที่เจอคนแรกกุเรื่องหลอกคนอื่น คราวนี้เจอกันเป็นหมู่คณะ เพราะสมัยนั้น เวลาไปไหนมาไหน คนรวยจะขี่จักรยาน คนจนก็เดินเท้ากัน ถ้าไปกลางคืน อย่างไปงานวัดหนองโว้ง ก็จะจับกลุ่มกันเดิน คิดว่าเดินกันเป็นกลุ่มจะรอดหรือ เจอตาปุ่นหลอกกระเจิงทั้งกลุ่มไปคนละทิศละทางสิ ทวดบอกว่าคณะที่เดินไป ขาไปไม่มีไร ขากลับดึกๆน้ำค้างลงยอดหญ้า คณะเที่ยวงานเดินมาถึงจุดที่ตาปุ่นตาย ลมเย็นๆกลางคืนหวิวๆๆ เสียงถีบจักรยานดังตามหลังมา เอี๊ยดอ๊าด เอี๊ยดอ๊าด ได้ยินกันทั้งกลุ่ม จะรออะไรล่ะ วิ่งกันผ้าถุงหลุด แล้วผีตาปุ่น แกก็ขยันออกมาพบปะผู้คนที่สัญจรผานทางนั้นเหลือเกิน เป็นที่เลื่องลือ จนคนในยุคนั้น ไม่กล้าผ่านทางสีชมพูกันอยู่พักใหญ่แล้วผีตาปุ่นก็ค่อยๆเลือนหายไปจากคนรุ่นใหม่ๆที่ขึ้นมาแทนที่ พร้อมความเจริญของถนนจากถนนดินกลายเป็นลูกรัง แต่ก็มีเสียงลือกันว่า ตาปุ่นยังไม่ได้ไปไหนหรอก วันดีคืนดี แกก็โผล่ออกมาถีบจักรยานให้เห็น เพียงแต่นานๆจะโผล่มาให้เห็น ถ้าคนที่กลัวๆผี หัวเด็ดตีนขาดจะไม่ยอมผ่านทางสีชมพูเลย เว้นแต่พวกที่ไม่รู้ประวัติ อันตัวผมนั้น แม้จะรู้ประวัติ แต่ก็คิดว่า คงเป็นนิยายที่ทวดเอามาหลอกเด็กมากกว่า แต่พอยิ่งใกล้ถึงทางสีชมพู ก็ยิ่งรู้สึกใจหวิว คิดเอาเอง นึกเอาเองอยู่ในใจ เริ่มปอดๆ แต่ก็ต้องไปให้ถึง พอถึงทางสีชมพู ผมก็เร่งฝีเท้าเดินเกือบๆวิ่ง เพื่อจะรีบไปให้ถึงทางสายสีดำ ตอนนั้นก็บุกป่ามาเหนื่อยแล้ว เลยคิดจะเดินตามทางดีกว่า โชคยังดีบ้างที่เป็นช่วงหัวค่ำ เพราะจะมีรถสามล้อเครื่อง มอไซค์บ้างผ่านมาเป็นระยะๆเพื่อไปงานวัดหนองโว้ง พอมีรถมา ผมเองก็จะหลบลงข้างทางเพราะอาย ที่มาเดินอยู่แบบนี้ ขาไปก็สะดวกโยธินไม่มีปัญหาอะไร ได้ไปเจอหน้าแฟนในงาน แฟนก็ปลีกตัวจากครอบครัว แอบมาเดินกับผม ความรักเมื่อผ่านความลำบากมาพบเจอมันมีความสุขแบบนี้นี่เอง เราไปนั่งดูลิเกด้วยกัน นั่งชิงช้าสวรรค์ ปาโป่ง เดินดูของในงาน ผมเองก็ทำงานขึ้นละมุดมา เลยพอมีเงินเก็บอยู่บ้างเพื่องานนี้ เวลาแห่งความสุขผ่านไปไวมาก เกือบๆเที่ยงคืน แฟนผมต้องกลับบ้านกับครอบครัว ส่วนผมก็ต้องกลับบ้านเช่นกัน ผมก็ออกเดินเหมือนตอนมา อีตอนกลับนี่ล่ะครับ หนักกว่าตอนมา เพราะเป้าหมายแรงใจเราไม่มีแล้วไง ผมเลือกกลับทางเดิม อัญเชิญหลวงพ่อจากคอมาไว้ในมือ ผมเลือกที่จะเดินไปแบบมืดๆบนทางสีดำนั้น เพราะไม่อยากให้คนที่อาจจะกลับเหมือนกันโดยรถเครื่อง พบเจอผม (อายครับเพราะเราจน มาเดินอยู่แบบนั้น) พอมาถึงจุดเชื่อมกับถนนสีชมพู ที่ทวดเคยเล่าให้ฟัง ความมืดและวังเวง ก็ทำใจผมเต้นตึกๆๆๆๆหน้าชา ผมเดินไปในความมืดเเงียบๆ มือเย็นเฉียบ คิดในใจ นี่กูมาทำอะไรวะเนี่ย (ความที่อยากเดินกลับถึงไวๆเลยกล้าๆใช้ทางนี้) คุณเคยกลัวอะไรแบบจัดๆไหว อารมณ์ผมตอนนั้นไม่ต่างเลยครับ ขาแข็งทันทีเหมือนโดนสาบ ยืนกางขามือไม้สั่นมองเงานั้นไหวๆในความมืด ผมก็แบบครางออกมาเบาๆล่ะนะ ตาปุ่น อย่าหลอกผมเลย ผมกลัวแล้วครับตา จะทำบุญไปให้นะครับ ตอนนั้นเงานั้นก็ยังไม่หายไปนะครับ ยังปั่นห่างผมออกไปเรื่อยๆ เงากล้วยตานีที่มีเป็นดงทะมึน โบกไหวไปมาคล้ายๆเงาปิศาจที่โบกไหวมือล้อผม ผมแทบหยุดหายใจ เพราะเงามันชัดๆแบบนั้น นึกถึงคำเล่าของทวดแล้วใจหายวูบบบบ แล้วผมก็เห็นเงานั้น ปั่นหายเข้าไปในดงกล้วยตานีตรงโค้งครับ เท่านั้นแหละ หายสงสัยแล้วว่าใช่หรือไม่ใช่ ผมก็แหกปากร้องลั่นกลางดึกสนั่นทาง ผีหลอกกกกกกกกกกก ผมไม่ไปแล้วทางลัด แหกปากร้องวิ่งกลับไปทางเก่า ความไวน่าจะสูสียูเซน โบลท์ ผมวิ่งพร้อมแหกปากแบบนั้นไปจนถึงถนนสายสีดำ คือตอนนั้นผมไม่กลัวต้นละมุด 100 ปีแล้ว กลัวตาปุ่นที่ปั่นจักรยานหายไปต่อหน้าต่อตาเมื่อกี้มากกว่า ผมก็กะว่าจะวิ่งตามถนนสีดำ ไปขึ้นถนนใหญ่ สายสีแดง เน้นเอาบ้านคนไว้เพื่อความอุ่นใจดีกว่า ไกลช่างแมง วิ่งมาได้เกือบถึงทางใหญ่สายสีแดงก็เหนื่อย นั่งหอบแฮกๆเป็นหมาอยู่ข้างทาง มีรถสามล้อเครื่อง วิ่งสาดไฟตามหลังมา ผมหมดแรงจะหลบ เลยยืนย่อเข่าเพื่อหอบ พอรถมาถึงเขาก็จอดฝึ่บข้างผม ถามผม เอ้า มายังไงกันละนี่ไอ้หนู คนที่ไหน ผมบอกไปว่าหนองป่าตอ อ่อ ทางผ่าน เขามาจากหนองชุมแสง ก็เลยได้อาศัยรถเค้า มาลงที่หน้าวัดหนองป่าตอ เขาก็ฮือฮากันว่าผมกล้ามากที่เดินมางานวัดคนเดียวตอนกลางคืนแบบนี้ ครับ เพราะกล้านี่ไง เลยโดนผีตาปุ่นเล่นงานมาเมื่อกี้ หลอกกันเห็นๆคาตา ผีแน่ๆปั่นจักรยานนำหน้าตามตำราทวดว่ามาเป๊ะ แถมเห้นว่าหายเข้าไปในดงกล้วยตรงโค้งอีก โอ้ยยยย ตาปุ่นเอ้ยตาปุ่นหลอกแม้กระทั่งเด็ก คืนนั้นผมกลับมาถึงบ้านด้วยความเพลีย ก็แอบย่องขึ้นบ้านเงียบๆก่อนจะไปนอน ตื่นเช้ามา ผมก็ทำตัวปกติ ไม่กล้าเอาเรื่องที่ไปเจอตาปุ่นหลอกไปเล่าให้ใครฟัง ถ้ายายผมรู้ว่าหนีเที่ยวขาลายแน่ ผมก็ไปนั่งช่วยยายปอกเปลือกปอกระสาครับ มียายโอมาหายายผม เขาก็นั่งคุยกัน ผมก็แอบฟังยายโอบอกยายผมว่า มีคนท่าทองหามตาหยิบพามาส่งที่บ้านเมื่อเช้า ถามได้ความว่า เมื่อคืนแกไปเมามาจากวัดหนองโว้ง ขากลับแกก็เดินๆจูงๆรถจักรยานกลับบ้าน พอถึงทางที่ผีตาปุ่นเคยอาละวาด แกเกิดกลัว เลยพยายามปั่นจักรยานทั้งที่เมาเผละ ผลคือ ตาหยิบคุมรถไม่ไหว เพราะเมามาก เลยพุ่งเข้าไปนอนในกอกล้วยตานีให้ยุงดูดเลือดมาทั้งคืนยันเช้า คนท่าทองผ่านไปเห็นแกนอนในดงกล้วย พร้อมจักรยานคู่ใจ เลยพามาส่งหนองป่าตอ พอตาหยิบสร่างเมา ก็เพ้อว่าเห็นเงาคนตามหลังแกมา แกคิดว่าต้องเป็นผีตาปุ่นที่เคยหลอกคนที่ผ่านมาทางนั้นแน่ๆ แกเลยพยายามขึ้นจักรยานเพื่อจะปั่นหนี แต่แกไม่มีเรี่ยวแรงพอ เลยบังคับรถไม่ได้ เลยพุ่งเข้าไปในกอกล้วยตานี แล้วแกก็มารู้สึกตัวอีกทีตอนเช้า ตอนมีคนไปเขย่าตัวแกนั่นแหละ
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น