เรื่องนี้ผ่านมาหลายปีแล้ว แต่มันยังค้างคาใจเราอยู่ตลอด ในตอนนั้นเรามีลูกชายวัย 2 ขวบกว่า วัยกำลังซุกซน เริ่มพูดจาถามตอบได้บ้างแล้ว เราอยู่บ้านสามีค่ะ ก็จะมีปู่ย่า พี่ต๋อง (พี่ชายสามี) สามี ตัวเรา แล้วก็ลูกชาย วันหนึ่งบนโต๊ะอาหาร ขณะที่กำลังทานอาหารเย็นกัน อยู่ๆ ลูกชายก็ชี้ไปที่หน้าต่างซึ่งอยู่ด้านหลังของพี่ต๋อง แล้วพูดว่า ‘คนนั้นใคร?’ ทุกคนเลยหันไปมองตาม แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครข้างนอก เลยไม่ได้สนใจ เราบอกลูกไปว่า ‘ไม่มีใครสักหน่อย ตั้งใจกินข้าวได้แล้วลูก..’ คิดว่าลูกชายคงพูดเล่นไปเรื่อยเปื่อย แต่ลูกชายเราก็ยังคงมองจ้องอยู่ที่หน้าต่างนั่นไม่ละสายตายไปไหนเลย หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นไม่กี่วัน เย็นวันหนึ่ง ขณะที่เราเดินเล่นกับลูกชายอยู่ที่หน้าบ้าน พี่ต๋องก็ขับรถกลับมาจากทำงาน เราอยู่หน้าบ้านอยู่แล้วเลยอุ้มลูกแล้วเปิดประตูรั้วให้ พอพี่ต๋องจอดเสร็จออกมาจากรถ ลูกชายเราก็ชี้ไปในรถแล้วพูดขึ้นมาว่า ‘ในรถนั่นใคร ทำไมไม่ออกมา?’ เรากับพี่ต๋องก็งง ถามลูกชายว่า ‘มีใครในรถอีกเหรอ? แม่ไม่เห็นใครเลยค่ะ’ คือตอนนั้นไม่ได้กลัว แล้วก็ไม่ได้คิดอะไรเลย คิดแค่ว่าเด็กก็พูดไปเรื่อยตามประสา เราก็อุ้มลูกเข้าบ้านไป.. แล้วตอนทานอาหารเย็น เหมือนเดิมเลยค่ะ ลูกชายเราชี้ไปที่หน้าต่างที่เดิม แล้วพูดเหมือนเดิม ‘คนนั้นใคร?’ เป็นแบบนี้อยู่หลายวันมาก
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
บทความนี้นำมาจาก thehouse
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น