ตอนเรายังเด็ก เรามีนิสัยชอบทรมาณสัตว์ ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงอย่างหมาแมวอะไรแบบนั้นนะคะ อย่างช่วงที่เราย้ายบ้านจากกรุงเทพฯ ไปอยู่กับตาที่ภาคเหนือใหม่ๆ เราไม่เคยเห็นหอยทากมาก่อนค่ะ เห็นมันมีตายื่นออกมาแปลกดี เราเลยไปเอากรรไกรมาตัดลูกตาของมันทั้ง 2 ข้าง เราก็นั่งดูมันหดกลับเข้าไปในเปลือก แล้วเราก็หยิบตัวมันโยนลงพื้นแรงๆ แล้วเหยียบซ้ำๆ อีก ต่อไปเป็นเรื่องของมดค่ะ อันนี้คือติดนิสัยเลย เวลาเห็นมดแดงเดินตัวเดียว เราจะจับมันมาแบบทนุถนอม ก่อนจะหาอะไรคมๆ มาตัดหัวมัน แล้วคอยดูว่ามันเดินยังต่อได้อีกนานไหม? ซึ่งมันก็ยังเดินไปได้อีกพักหนึ่งเลย ก่อนที่จะตายไปสุดท้ายคือการจับปลาตัวเล็กๆ มาใส่ในขัน โดยน้ำในขันจะเป็นน้ำผงซักฟอก หรือไม่ก็น้ำเย็นๆ ปลาที่เอามาก็พวกปลาหางนกยูงที่พ่อเลี้ยงไว้ในบ่อซีเมนต์นั่นล่ะค่ะ จับมาวันละตัวๆ ดูมันค่อยๆ ตายในขัน.. แล้วเราก็ทรมานสัตว์ซ้ำๆ อยู่แบบนี้ไปเรื่อย จนพอโตขึ้นเราก็เลิกนิสัยนี้ไปเอง แต่ว่า.. ทุกวันนี้พอเรามองย้อนกลับไป เรารู้เลยค่ะว่าเราคงได้รับผลกรรมจากสิ่งที่ทำแล้ว ไล่ทีละเรื่องเลยนะคะ เรื่องตัดตาหอยทาก ทำให้เรากลายเป็นคนสายตาสั้นมากและมัวมาก คือสายตาเรียกว่าเสียไปเลย ทุกวันนี้แว่นที่ใส่ยังหาความพอดีไม่เจอเลยค่ะ ตัดยังไงก็มัว.. ส่วนเรื่องมด ทำให้เราปวดหัวบ่อย ปวดจี๊ดแบบไม่มีสาเหตุ ไปหาหมอหมอก็บอกว่าเป็นไมเกรน ทุกวันนี้ไม่รักษาแล้วนะคะ รักษายังไงก็ไม่หาย.. สุดท้ายคือปลา ทำให้เราเป็นท้องอืดถ่ายไม่เป็นปกติ ท้องไส้แย่ระดับแย่มากกกกก 7 วันจะถ่ายครั้งนึง แถมแพ้อากาศเย็นสุดๆ เวลาอาบน้ำจะอาบน้ำเย็นไม่ได้เลย ผิวแสบไปหมด..
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
บทความนี้นำมาจาก thehouse
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น