ย้อนไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ตอนนั้นอายุประมาณ 19 ปี เพื่อนเห็นว่าเราชอบทำบุญทำทานเลยชวนไปปฏิบัติธรรมที่วัดแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ เราก็ตกลงไปเพราะว่างพอดี วัดนั้นเป็นวัดชื่อดังมากสำหรับสายปฏิบัติธรรมเพราะสงบเนื่องจากตัววัดตั้งอยู่กลางเขา มีหมู่บ้านของชาวปกากะญออยู่ใกล้ๆ พอให้พระบิณฑบาตอยู่ 2-3 หมู่บ้านเล็กๆ คอร์สปฏิบัติธรรมที่เราเข้าร่วมเป็นคอร์สระยะสั้นเวลา 7 วัน ปิดวาจา ถือศีล 8 กินมังสวิรัติ ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ และห้ามอ่านหนังสืออื่นนอกเหนือจากหนังสือหลักปฏิบัติที่วัดแจกให้เพียงเล่มเดียว (หนามาก)
นอกจากเรากับเพื่อนอีกคน คนอื่นก็เป็นผู้ใหญ่หมด บางคนมาจากญี่ปุ่น บางคนบินมาจากอเมริกาเพื่อมาปฏิบัติธรรมที่นี่โดยเฉพาะ ด้วยความที่เป็นวัยรุ่น ทำให้การปฏิบัติธรรมแบบนี้เป็นอุปสรรคต่อจิตใจและร่างกายมาก นั่งสมาธิและเดินจงกรมเฉลี่ยวันละ 17 ชั่วโมง ที่เหลือคือเวลากินข้าว 2 มื้อ กับเวลาอาบน้ำและนอนซึ่งมันเหนื่อยมากกกกกกก ผ่านไป 2 วัน เหมือนร่างกายและจิตใจเราก็ยังปรับไม่ได้ ฟุ้งซ่าน เจ็บปวดทรมานสังขารเหลือเกิน ดังนั้นช่วงเวลาแห่งความปิติคือเวลานอนซึ่งปกติคือ 5 ทุ่มถึงตี 4
ปล.บทความนี้ทำขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาที่จะละเมิดลิขสิทธิ์แต่อย่างใด
บทความนี้นำมาจาก thematter
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น